Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Η προφανώς σκόπιμη καταστροφή της
αυτοκρατορικής πύλης της μνημειακής Αγίας Σοφίας από κάποιον φανατικό,
ανατάραξε στα βάθη της λαϊκής ψυχής ξεχασμένους θρύλους και ποικίλες
ψευδοπροφητείες, που σχετίζονται με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, αλλά και
με τις προσδοκίες πολλών… Η χρονική σύμπτωση του πολέμου που κήρυξε η Ρωσία
κατά της Ουκρανίας, έχει κάνει αφελείς πουτινολάγνους να πιστέψουν ότι το
«ξανθό γένος» θα διώξει τους Τούρκους από τη Βασιλεύουσα και θα την προσφέρει
σε εμάς τους ιστορικούς κληρονόμους της. Ω! της
αφελείας και της αγαθοσύνης!!!
Ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέψουμε, ότι οι κατά καιρούς ψευδοπροφήτες, συνήθως ανιδιοτελείς, γιατί δεν προσδοκούσαν να πάρουν αυτοί την εξουσία, πρόσφεραν τεράστιες υπηρεσίες στο σκλαβωμένο γένος, γιατί θέρμαιναν τον πατριωτισμό των Ελλήνων, έτρεφαν τις ελπίδες τους για απελευθέρωση και σφυρηλατούσαν τη γενιά εκείνη που θα έκανε αληθινά τα όνειρά τους, χωρίς τη σύμπραξη του «ξανθού γένους». Το «ξανθό γένος» φάνηκε στο τέλος της Επανάστασης του 1821, στο Ναβαρίνο, αλλά με σύμπραξη Άγγλων και Γάλλων. Επίσης το «ξανθό γένος» βοήθησε στην υπογραφή της συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή το 1774, η οποία συνετέλεσε στην αλματώδη ανάπτυξη του ελληνικού εμπορικού ναυτικού που φάνηκε χρήσιμο το 1821. Υπάρχει και κάτι ακόμα. Οι Ρώσοι μετά τη νίκη τους το 1829 υποχρέωσαν την Τουρκία να υπογράψει τη Συνθήκη της Αδριανούπολης με την οποία αναγνωρίζονταν η ανεξαρτησία του νέου Ελληνικού κράτους. Οι Άγγλοι μας ήθελαν φόρου υποτελείς στο Σουλτάνο γιατί φοβόταν ότι οι Ρώσοι θα αποκτήσουν σημαντική επιρροή στο νέο κράτος.
Οι λαϊκοί θρύλοι όμως και οι δοξασίες στέριωναν την εθνική ταυτότητα των υπόδουλων, οικοδομούσαν τη στέρεα πεποίθηση για απελευθέρωση και μεταδίδονταν από στόμα σε στόμα ή ακόμα και με τα δημοτικά τραγούδια ή τις λαϊκές αφηγήσεις.
Το Έθνος, όμαιμον, ομόγλωσσον και ομόθρησκον, δεν χάθηκε στο διάβα της φουρτουνιασμένης Ιστορίας. Κατόρθωσαν, όπως έγραψε και ο πατέρας της Λαογραφίας καθηγητής Νικόλαος Πολίτης, οι Έλληνες και με τα «ομότροπα ήθη» να θεμελιώσουν τη συνείδηση της εθνικής ενότητας. Ομότροπα ήθη, που διατήρησαν αδιάσπαστη τη συνέχεια του Ελληνισμού και την συνοχή του από τα βόρεια παράλια του Εύξεινου Πόντου, από τα παράλια της Μικράς Ασίας, από τα βάθη της Καππαδοκίας, έως τα νησιά του Ιονίου και την Ήπειρο και από το Βόρεια Θράκη και την Μακεδονία έως την Κρήτη και την Κύπρο.