Γράφει ο Παντελής Στεφ.
Αθανασιάδης
Η
συμμετοχή σε πόλεμο αποτελεί πάντα μια οδυνηρή εμπειρία και στους νικητές και
ακόμα περισσότερο στους ηττημένους. Σε όσους δηλαδή ως άτομα πήραν μέρος σε
μάχες ως στρατιώτες και αξιωματικοί. Η χώρα μας δοκιμάστηκε σε όλη την ιστορική
διαδρομή της από ποικίλους πολέμους είτε με επιτιθέμενους ξένους, είτε από
εμφύλιους σπαραγμούς.
Η Ιστορία έχει εκφέρει τα συμπεράσματά της και η κοινή γνώμη
έχει καταλογίσει ευθύνες. Συνήθως όλοι, με γενικεύσεις προβάλλουμε τη γνώμη
μας, ή τις συμπάθειές μας, αλλά παραβλέπουμε επιμέρους γεγονότα, άγνωστες
πτυχές, μικρές λεπτομέρειες, που όμως δεν πρέπει να ξεχαστούν. Και δεν πρέπει
να ξεχαστούν γεγονότα και λεπτομέρειες που συνέβησαν κάποτε στον μικρόκοσμό μας
ή στο γεωγραφικό περίγυρό μας.
Μια από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες που
ταλάνισε τη χώρα μας, ήταν ο εμφύλιος της δεκαετίας του 1940, σε συνδυασμό και
με την τριπλή κατοχή της από το 1941 έως το 1944.
Θέλοντας λοιπόν να περιγράψω γεγονότα του δικού μου περίγυρου, θα προσπαθήσω να αφηγηθώ πράγματα που συνέβησαν στην περιοχή της γενέτειράς μου, δηλαδή του Διδυμοτείχου. Θα χρησιμοποιήσω ενδεικτικά τη δράση του 557 Τάγματος Πεζικού, το οποίο για μεγάλο χρονικό διάστημα έδρασε στην περιοχή αυτή στο πλαίσιο της γενικότερης προσπάθειας του κράτους να εξουδετερώσει την ανταρσία στα κρίσιμα χρόνια 1946-1949.