ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/1041636/gallery/epikairothta/ellada/h-e3egersh-twn-foithtwn-sto-polytexneio
*Τανκ μπροστά στο Πολυτεχνείο. Με την αιματηρή κατάληξη των
φοιτητικών κινητοποιήσεων έληξε και ο «εκδημοκρατισμός» του καθεστώτος.
Γράφει ο κ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ*
Το 1973 αποτελεί χρονιά κομβικής σημασίας για την εξέλιξη του
δικτατορικού καθεστώτος που είχε επιβληθεί στη χώρα. Κομβικής, τόσο για τις
εσωτερικές αντιφάσεις του όσο και για τους εξωτερικούς παράγοντες της
αμφισβήτησής του που είχαν αρχίσει εφεξής να ξεπροβάλλουν πιο ευδιάκριτοι.
Ήδη αρκετά νωρίτερα, η συλλογική καθοδήγηση
της «επανάστασης» από τους απριλιανούς χουντικούς είχε υποχωρήσει έναντι της
αρχής του ενός, που ήταν εκείνη του Γεώργιου Παπαδόπουλου. Φωνές
ενδοκαθεστωτικής αμφισβήτησης από τους σκληροπυρηνικούς είχαν περιθωριοποιηθεί
προσώρας, ενώ ο ισχυρός διοικητής της ΕΣΑ, Δ. Ιωαννίδης είχε επιλέξει να
παράσχει τη στήριξή του στον επικεφαλής των πρωταιτίων, διατηρώντας πάντως
αυτονομία στις κινήσεις του, χάρη στον έλεγχο ενός κρίσιμου εργαλείου καταστολής
όπως η Στρατιωτική Αστυνομία. Οι ιέρακες όμως του στρατοκρατικού καθεστώτος
κρατούσαν στάση αναμονής, γι’ αυτό και η περαιτέρω εδραίωση της προσωποπαγούς
εξουσίας του Παπαδόπουλου, περνούσε αναγκαστικά μέσα από τη σταδιακή
πολιτικοποίηση- «φιλελευθεροποίηση» του καθεστώτος. Το καθεστώς δεν μπορούσε
μεν να παραμένει στρατοκρατικό στο διηνεκές αλλά από την άλλη τα όποια
ανοίγματα θα ενίσχυαν τις φωνές της αμφισβήτησης, τόσο εκείνων των καθεστωτικών
που θεωρούσαν ότι έτσι νοθευόταν η καθαρότητα της «επανάστασης» όσο κι εκείνων
στην κοινωνία και στο παλαιό πολιτικό σύστημα που είχαν περάσει από την ανοχή
και την παθητική αναμονή, στην όλο και μεγαλύτερη δημόσια κριτική στη χούντα.