*Από τα Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, έγγραφο για τον Αθανάσιο Ζαρείφη
"δια τας μαρτυρημένας παρά πολλών προς την πατρίδα πιστάς εκδουλεύσεις".
Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Στη χώρα μας, συχνά απαντάται το φαινόμενο,
άνθρωποι που πρόσφεραν τα πάντα για την πατρίδα, περιουσία και σωματική
ακεραιότητα, να πεθαίνουν στη ψάθα
πάμπτωχοι και αγνοημένοι, χωρίς καν η οικογένειά τους να έχει ακόμα και τα
έξοδα κηδείας. Αυτό το φαινόμενο, ήταν έντονο μετά την Επανάσταση του 1821,
όταν πολλοί αγωνιστές, κατέληξαν ανάπηροι και πένητες.
Μια
τέτοια περίπτωση, είναι ο Ηπειρωτικής καταγωγής Αθανάσιος Ζαρείφης (ή Ζαρίφης
κατ’ άλλη γραφή του ονόματός του).
Ο
Ζαρείφης δούλεψε εντατικά για την Φιλική Εταιρεία και πήρε μέρος στην
Επανάσταση, στη Βοιωτία και την Αττική. Θεωρείται μάλιστα, ότι ήταν αυτός, που
κατήχησε και μύησε στη Φιλική Εταιρεία, τον Αθανάσιο Διάκο.
Ελάχιστα
στοιχεία γνωρίζουμε για τη ζωή του. Από ένα ειδησάριο που δημοσιεύθηκε στην
εφημερίδα «Άγγελος» στις 4 Αυγούστου 1843 (παλαιό ημερολόγιο), όταν πέθανε,
πληροφορούμαστε ότι ήταν Ηπειρώτης και υπήρξε ο πρώτος απόστολος της Φιλικής
Εταιρείας στην Αττική και στη Βοιωτία.
Όταν άρχισε η μεγάλη εθνική εξέγερση ο Ζαρείφης πήρε μέρος και
αγωνίσθηκε έως το τέλος της, υπέστη πολλές ταλαιπωρίες, αλλά στο τέλος είδε την
πατρίδα ελευθερωμένη. Ο ζήλος του για τον αγώνα, υπήρξε απαράμιλλος. Θυσίασε
όλη την περιουσία του για την ανάσταση του Έθνους και τελικά πέθανε στις 31
Ιουλίου (παλαιό ημερολόγιο) 1843 στον Πειραιά σε ηλικία 70 ετών, «πένης πενήτων» κατά την εφημερίδα. Η δε
κηδεία του «εγένετο δι’ ελέους»
δηλαδή με ελεημοσύνες άλλων συνανθρώπων μαζεύτηκαν τα έξοδα για την ταφή του.