Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Το Μάρτιο του 1922, συνέβη στη Βουλή μια
πρωτοφανής αθλιότητα εις βάρος των Θρακών βουλευτών, που παρόμοιά της, δεν
συνέβη ποτέ άλλοτε. Μια αισχρή και ιταμή φραστική επίθεση, ελεεινή και
ανεξιλέωτη στην κρίση της Ιστορίας. Τυπικά ήταν μια λεκτική επίθεση βουλευτών
του Λαϊκού Κόμματος, εναντίον βουλευτών του κόμματος των Φιλελευθέρων.
Ουσιαστικά όμως ήταν μια ανεξίτηλη κοινοβουλευτική ντροπή.
Βρισκόμαστε στην άνοιξη
του 1922. Εν τω μεταξύ η χώρα μας έχει στα χέρια της τη Συνθήκη των Σεβρών,
κάνοντας αληθινό το όνειρο της Ελλάδας των δύο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών. Η
Θράκη, Δυτική και Ανατολική, έχει απελευθερωθεί από τον Ελληνικό Στρατό, από το
1920. Τον Νοέμβριο του 1920, διεξάγονται εκλογές και η Θράκη στέλνει για πρώτη
φορά τους αντιπροσώπους της στη Βουλή. Όλοι ανήκουν στο κόμμα των Φιλελευθέρων,
γιατί η Ηνωμένη Αντιπολίτευσις δεν βρήκε ούτε υποψηφίους. Και όμως, το κόμμα
των Φιλελευθέρων, ηττάται. Ο Βενιζέλος δεν εκλέγεται ούτε βουλευτής Αττικοβοιωτίας,
όπου ήταν υποψήφιος και φεύγει στο εξωτερικό. Μετά τις εκλογές ο βασιλεύς Κωνσταντίνος
επέστρεψε στο θρόνο ύστερα από δημοψήφισμα. Τα συμμαχικά κράτη δυσαρεστήθηκαν
από την εξέλιξη αυτή. Η Αγγλία και η Γαλλία επέδωσαν διακοινώσεις στη νέα
κυβέρνηση των Λαϊκών, με τις οποίες δεν αναγνώριζαν τον Κωνσταντίνο ως αρχηγό
του κράτους και πάγωσαν όλα τα δάνεια που είχαν αποφασίσει να δώσουν προς την
Ελλάδα. Ο στρατός όμως και το 1921 σημείωνε μεγάλες επιτυχίες στο μέτωπο,
φτάνοντας στο Σαγγάριο.