ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
*Παράδοση του σχεδίου «Συντάγματος» στον Γεώργιο Παπαδόπουλο,
σε μια τελετή που αναδείκνυε τη ροπή της χούντας στην επικοινωνία και όχι στην
ουσία.
Του κ. ΣΠΥΡΟΥ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ*
Το να μιλάει κανείς για το «Σύνταγμα» του 1968 προκαλεί ευλόγως κάποια
αμηχανία. Και τούτο διότι τα γνήσια Συντάγματα συγκεντρώνουν δύο βασικά
χαρακτηριστικά: Πρώτον, διαθέτουν δημοκρατική νομιμοποίηση, προέρχονται δηλαδή
από αντιπροσωπευτικά σώματα. Δεύτερον, παρά τις δυσλειτουργίες, ακόμη και την
παραβίαση διατάξεών τους, εφαρμόζονται και κατευθύνουν την πολιτική, οικονομική
και κοινωνική ζωή του τόπου.
Στην περίπτωση του «Συντάγματος»
του 1968, δεν συνέβη ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε δημοκρατική κάλυψη υπήρχε
(ως τέτοια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί το νόθο δημοψήφισμα του 1968) ούτε οι
διατάξεις του για τα ατομικά δικαιώματα και τις εκλογές εφαρμόστηκαν. Υπό τα
δεδομένα αυτά, το «Σύνταγμα» του 1968 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια
συντακτική πράξη του δικτατορικού καθεστώτος, στην προσπάθειά του να αποκτήσει
μια επίφαση νομιμότητας.