ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ
*Ο Νίκος Καζαντζάκης έφιππος στον Καύκασο
*Από το Λονδίνο και το Τολέδο στις Μυκήνες,
η ματιά του πεζογράφου
απομονώνει εικόνες,
που λειτουργούν και για τον σημερινό αναγνώστη
Γράφει ο κ. Αναστάσης Βιστωνίτης
Η ευχέρεια με την οποία ταξιδεύουμε στην εποχή μας έχει κάνει τον κόσμο
μικρότερο. Αλλά η μεγάλη ανάπτυξη της ταξιδιογραφίας σήμερα τον διευρύνει σε
βαθμό που θα ήταν αδιανόητος κατά το παρελθόν. Η ταξιδιογραφία αλλάζει τον
τρόπο μας να βλέπουμε τον κόσμο, τον εαυτό μας και τον τόπο της καταγωγής μας.
«Η διαφορά ανάμεσα στην ταξιδιογραφία και στη μυθοπλασία είναι η
διαφορά ανάμεσα στην καταγραφή αυτού που βλέπει το μάτι και στην ανακάλυψη
εκείνου που η φαντασία γνωρίζει». Τα παραπάνω έχουν ειπωθεί από τον διάσημο
(και υπερτιμημένο) ταξιδιογράφο Πολ Θέροου. Τον διαψεύδουν όμως δύο συγγραφείς
ταξιδιωτικών βιβλίων ανώτεροί του: ο Μπρους Τσάτουιν και ο Νίκος Καζαντζάκης.
Δεν είναι συμπτωματικό που ο Θέροου αντιπαθεί τον «Καζαντζάκη με την κόκκινη μύτη», όπως γράφει απαξιωτικά. (Δεν
πειράζει. Ούτε ο Χέμινγκγουεϊ του αρέσει. Προτιμά αντί γι' αυτόν τον Κίπλινγκ!)
Με τη διαφορά ότι τα ταξιδιωτικά του Καζαντζάκη, γραμμένα τον Μεσοπόλεμο, αν
αφήσει κανείς κατά μέρος το γλωσσικό του ιδίωμα, μοιάζει σαν να έχουν γραφτεί
σήμερα, ενώ τα βιβλία του Θέροου είναι «χρονολογημένα», τουτέστιν έχουν ημερομηνία λήξεως.