*Στο κέντρο ο συνταγματάρχης Δημήτριος Θεοτόκης. Δεξιά ο επιτελάρχης Γ. Κορτζάς
(Αρχείο Ιφιγένειας Κορτζά- Τηλιακού)
Γράφει
ο κ. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας, Αντιστράτηγος ε.α.
Τον Αύγουστο του 1922 η Στρατιά Μικράς
Ασίας, αποτελούμενη από τα Α΄, Β΄ και Γ΄ Σώματα Στρατού και την Ανωτέρα Γενική
Στρατιωτική Διοίκηση, κατείχε αμυντικά την γραμμή, που άρχιζε από την Κίο της
Προποντίδας, προχωρούσε Ανατολικά του Εσκί Σεχίρ [Δορύλαιο] και Αφιόν Καρά
Χισάρ. Η γραμμή Νότια του Αφιόν Καρά Χισάρ έκαμπτε προς Δυσμάς, ακολουθώντας τη
δεξιά όχθη του ποταμού Μαιάνδρου και κατέληγε στις εκβολές του στο Αιγαίο
Πέλαγος. Το μήκος της γραμμής αυτής άμυνας ανερχόταν σε 700 χιλιόμετρα.
Η
Ανεξάρτητη Μεραρχία υπαγόταν στο Γ΄ Σώμα Στρατού και κατείχε τον τομέα από το
Σεγίτ Γκαζί έως το Ακ Ιν, Ανατολικά της Κιουτάχειας, με αποστολές άμυνας και
προκάλυψης σε εδάφη τακτικής σημασίας. Επειδή οι αποστάσεις από τα κέντρα
εφοδιασμού ήταν μεγάλες, οι άνδρες της Ανεξάρτητης Μεραρχίας, όπως και των
περισσότερων Μεραρχιών, αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα από κακή διατροφή, ελλιπή
ιματισμό και κακή υπόδηση. Επιτόπιοι πόροι δεν υπήρχαν, γιατί η γη στη γραμμή
του μετώπου παρέμεινε ακαλλιέργητη.
Η
εφαρμοζόμενη παθητική άμυνα για μεγάλο χρονικό διάστημα, η διαρκής αμυντική
οργάνωση του εδάφους, η ασφάλεια των απομακρυσμένων εδαφών της Μικράς Ασίας με
πλείστα όσα προβλήματα είχαν επηρεάσει δυσμενώς το ηθικό των Αξιωματικών και
Οπλιτών. Η όλη κατάσταση επιδεινώνονταν από τις διάφορες πολιτικές και
καθεστωτικές διαμάχες, που συνέχιζαν να ταλαιπωρούν την Ελλάδα από το 1915 και
είχαν συντελέσει στη μείωση της μαχητικότητας και αγωνιστικότητας του Ελληνικού
Στρατού, που βρισκόταν σε εκείνο το αφιλόξενο μέτωπο.