*Ανταρτίνες συλληφθείσες στη Μάχη των Μεταξάδων
*Βομβαρδιζόμενοι
οι άμαχοι.
έπιναν τα ούρα τους
*Πετούσαν
λεμόνια τα αεροπλάνα,
για τους λιπόθυμους
Γράφει
ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Το διάστημα από 15 έως 20 Μαΐου 1949,
υπήρξε κρίσιμο και για το αντάρτικο κίνημα αλλά και για τις κυβερνητικές
δυνάμεις. Μιλάμε για την πενθήμερη μάχη των Μεταξάδων. Ήταν η μεγαλύτερη και
τελευταία μεγάλη και αιματηρή μάχη στον νομό Έβρου.
Οι Μεταξάδες ένα σημαντικό κεφαλοχώρι εγγύς των ελληνοβουλγαρικών
συνόρων, είχε υποστεί πολλές επιθέσεις των ανταρτών, όπως είδαμε σε
προηγούμενες αφηγήσεις, από τότε που άρχισε ο εμφύλιος.
Το Μάιο του 1949, είχε οχυρωθεί καλύτερα, αφού τότε έδρευε εκεί ένας
Λόχος Ανιχνευτών του 81ου Ελαφρού
Συντάγματος Πεζικού και είχαν γίνει οχυρωματικά έργα. Επελέγη ως στόχος για
λόγους αντιπερισπασμού, επειδή ο στρατός είχε επιτύχει σημαντικές νίκες σε άλλα
σημεία της χώρας, εγκλωβίζοντας σταδιακά τους αντάρτες προς τα βόρεια σύνορα
της χώρας.
Πριν
φτάσουμε όμως στη Μάχη των Μεταξάδων πρέπει να δούμε τι συνέβαινε στις τάξεις
των αναρτών. Ο Αλεξανδρουπολίτης καπετάν Κρίτωνας (Βαγγέλης Κασάπης) είχε
ανακληθεί στο Γενικό Στρατηγείο στο Γράμμο, αφού είχε αρχίσει να πέφτει στη
δυσμένεια της ζαχαριαδικής ομάδας του ΚΚΕ. Από εκεί εστάλη στο Μπούλκες και στο
Βουκουρέστι και επανήλθε ξανά στον Έβρο με δική του επιμονή, αφού προηγουμένως
Ζαχαριάδης, Παρτσαλίδης και Γούσιας του συνέστησαν (σελ.345) προσδιορίζοντας τα
νέα καθήκοντά του: «Η επιτυχία σας δεν θα
κριθεί από τις μάχες που θα κερδίσετε αλλά από τον αριθμό των καινούργιων
ανταρτών που θα επιστρατεύσετε». Ήταν φανερό, ότι οι δυνάμεις των ανταρτών
όλο και λιγόστευαν…