*Ο Ραφαέλ Λέμκιν
Του
Ηλία Μαγκλίνη
Γενοκτονία: εκ του «γένος» και «κτείνω»
(σκοτώνω). Σύνθετη ελληνική λέξη για την οποία πολλή κουβέντα γίνεται
τελευταία: το εβραϊκό Ολοκαύτωμα, η αναγνωρισμένη από την ελληνική Βουλή
Γενοκτονία του Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού ή η Αρμενική Γενοκτονία
και οι αντιδράσεις της Τουρκίας απέναντι σε ξένα Κοινοβούλια που την
αναγνωρίζουν.
Αρνητές
γενοκτονιών, νομοσχέδια που προβλέπουν την ποινικοποίηση της άρνησης μιας
γενοκτονίας- έννοια απόλυτα συνυφασμένη με τον ταραγμένο 20ό αιώνα, η οποία μας
ακολουθεί ακόμα. Πώς όμως και πότε ακριβώς προέκυψε ως όρος;
Εδώ
υπάρχει ένα μικρό παράδοξο. Παρότι ελληνικός όρος, δεν χρησιμοποιήθηκε για
πρώτη φορά στα ελληνικά, αλλά στα αγγλικά (genocide). Το 1944, στο βιβλίο «Η
διοίκηση του Άξονα στην κατεχόμενη Ευρώπη», ο Αμερικανός νομικός Ραφαέλ Λέμκιν
χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον νεολογισμό «γενοκτονία» ανατρέχοντας για τη
δημιουργία του στην ελληνική γλώσσα. (Είχε προτείνει και έναν εναλλακτικό όρο,
αντλημένο επίσης από την ελληνική γλώσσα: «εθνοκτονία».) Ήδη από το 1933, σε
ένα διεθνές συνέδριο, ο Λέμκιν είχε προτείνει τη θέσπιση διεθνούς συνθήκης που
θα προέβλεπε την τιμωρία κάθε είδους επιθέσεων εις βάρος εθνικών, θρησκευτικών
και εθνοτικών ομάδων.