*Σχόλιο από την "Ακρόπολη" την εφημερίδα του Βλάση Γαβριηλίδη
Μια άτυπη και πολιτικά ετερόκλητη ομάδα βουλευτών, με ξενική ονομασία, έγραψε τη δική της πολιτική ιστορία, στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν η χώρα προσπαθούσε να απαλλαγεί από τις παλαιοκομματικές νοοτροπίες και να βρει τον κατάλληλο βηματισμό στο νέο περιβάλλον, που δημιουργούσαν οι ανάγκες του εκσυγχρονισμού της.
Τους ονόμασαν Ιάπωνες, αλλά ήταν Έλληνες. Τους παρομοίωσαν με τους Ιάπωνες στρατιώτες, αλλά ήταν βουλευτές, με πάθος για την αποστολή τους και όραμα για τη χώρα.
Ήταν το έτος 1906, όταν ένα πυρήνας βουλευτών με ταυτόσημες απόψεις σε καίρια ζητήματα, έκανε την εμφάνισή του στην Ελληνική Βουλή, χωρίς ωστόσο να αποτελέσει κόμμα.
Επικεφαλής, αλλά πρώτος μεταξύ ίσων, ήταν ο βουλευτής Αττικοβοιωτίας Στέφανος Δραγούμης, παλαιός τρικουπικός. Ακολουθούσαν ο ανεξάρτητος βουλευτής Πατρών Δημήτριος Γούναρης, παλαιός θεοτοκικός και ο βουλευτής Κυκλάδων Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, παλαιός δηλιγιαννικός. Αργότερα προστέθηκαν σ’ αυτούς, ο ανεξάρτητος βουλευτής Χαράλαμπος Βοζίκης από την Κυνουρία, παλαιός δηλιγιαννικός και ζαϊμικός, ο Απόστολος Αλεξανδρής, ανεξάρτητος από την Καρδίτσα πρωτοεκλεγείς τότε και ο βουλευτής Ερμιονίδας Εμμανουήλ Ρέπουλης, παλαιός δηλιγιαννικός. Λίγα χρόνια αργότερα ο Ρέπουλης και ο Αλεξανδρής ακολούθησαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο στο κόμμα των Φιλελευθέρων.