ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ

Είναι παγκοσμιοποιημένη η έννοια του Ελληνικού κοινοβουλευτισμού ή μήπως η έννοιά του είναι στενά περιορισμένη στα εθνικά σύνορα της Ελλάδας; Μια αναδρομή από το απώτερο παρελθόν στο σήμερα,επιχειρούμε εδώ.
«Βουλή των Ελλήνων» είναι ο επίσημος τίτλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου και η επιλογή αυτής της ονομασίας, είναι μια πολύ παλιά ιστορία, όσο σχεδόν και η ιστορία του Κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα.
Τότε, μετά το 1844, είχε αρχίσει να ωριμάζει η ιδέα που τελικά επιβλήθηκε, το Κοινοβούλιο να μην ονομάζεται Βουλή της Ελλάδος ή έστω Ελληνική Βουλή, όπως κατ’ αναλογία ονομάζονται τα Κοινοβούλια άλλων κρατών.
Έτσι τελικά επικράτησε η ονομασία «Βουλή των Ελλήνων», γιατί στον τίτλο αυτό περικλείονταν η ευρύτητα του Ελληνισμού και δεν προσδιορίζονταν γεωγραφικά ένα Κοινοβούλιο μιας Ελλάδας ασφυκτικά περιορισμένης τότε. Υποδηλώνονταν με τρόπο εμφαντικό, η έννοια του ενιαίου Ελληνισμού που υπερέβαινε τα όρια ενός κρατιδίου και απλώνονταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΔΗΛΙΓΙΑΝΝΗ ΣΤΑ ΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΟ 1905

Η δολοφονία του πρωθυπουργού Θεόδωρου Δηλιγιάννη από ένα μπράβο χαρτοπαικτικής λέσχης, στα σκαλοπάτια της Βουλής, υπήρξε ένα από δραματικότερα γεγονότα της Ελληνικής πολιτικής ιστορίας.
Ήταν 5 το απόγευμα της 31ης Μαΐου 1905. Ο πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης επιβαίνοντας στην άμαξά του, με μαύρη ρεντιγκότα και γκρίζο ημίψηλο καπέλο, προσέρχεται στο Μέγαρο της Βουλής, που τότε ήταν στον οδό Σταδίου, για να πάρει μέρος στη συνεδρίαση. Τον συνόδευε μόνο ο πιστός ακόλουθός του Γιάννης Πάνου.
Η άμαξα στάθμευσε λίγο πιο πίσω από εκεί που σήμερα βρίσκεται το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, μέσα στον περιφραγμένο χώρο. Στο προαύλιο της Βουλής κάτω από τα δύο δέντρα ήταν μαζεμένα στη σκιά λίγα άτομα, μαζί με τους στρατιώτες της φρουράς. Μόλις επιχείρησε ο πρωθυπουργός να ανεβεί τα σκαλιά, συνέβη το μοιραίο.
Ένα άγνωστο ψηλό άτομο, μαυριδερό και κακοντυμένο, πλησίασε τον Δηλιγιάννη, ο οποίος είχε μια καταπληκτική επαφή με το λαό και έδειξε πως θέλει να του παραδώσει κάτι. Έτσι ο πρωθυπουργός αμέριμνος, στράφηκε προς το μέρος του αγνώστου. Εκείνος με μια αστραπιαία κίνηση έβγαλε το δίκοπο μαχαίρι του και το κάρφωσε στον πρωθυπουργό.

28η Οκτωβρίου 2009, Παρέλαση στον Πειραιά.

28η Οκτωβρίου 2009, Παρέλαση στον Πειραιά.

Ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ ΝΕΑΡΟΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Ίσως ελάχιστοι γνωρίζουν σήμερα, ότι ο μεγάλος εθνικός ποιητής Κωστής Παλαμάς εργάσθηκε ως κοινοβουλευτικός συντάκτης, σε ηλικία 24 χρονών.  Και περιέγραψε με γλαφυρότητα τις συνεδριάσεις της Βουλής περί το 1883.
Το περιοδικό «Μη χάνεσαι» του πατριάρχη της ελληνικής δημοσιογραφίας Βλάση Γαβριηλίδη και η στήλη «Βουλή» φιλοξένησαν τα κείμενα του 24χρονου ανερχόμενου τότε ποιητή Κωστή Παλαμά, ο οποίος υπέγραφε με το ψευδώνυμο «Κουτρούλης».
Ο Παλαμάς, απέφευγε στα κείμενά του τις ακαδημαϊκές διατυπώσεις και προσπαθούσε πάντα, να δίνει μέσα από τις περιγραφές των συνεδριάσεων της Βουλής, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επικρατούσε, χρησιμοποιώντας ακόμη τότε, την καθαρεύουσα της εποχής.

ΨΗΦΙΔΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Έστω και χωρίς πάθος, όπως θυμούνται οι παλαιότεροι. Που έλεγαν, πως… θα το ρίξουν δαγκωτό! Εννοώντας ότι θα ψηφίσουν με πάθος και ένταση. Είναι μια φράση, που επέζησε έως τις ημέρες μας και τείνει να εκλείψει. Κατάλοιπο της ψηφοφορίας, που γίνονταν με τα σφαιρίδια, τα οποία έριχναν μέσα από ένα σωλήνα (στον οποίο έμπαινε το χέρι του ψηφοφόρου) που οδηγούσε σε δύο κουτιά, το άσπρο για τις θετικές ψήφους και το μαύρο για τις αρνητικές. Από εκεί μας έμεινε η φράση: «Τον μαύρισα!!!». Όμως μιλούσαμε για το «δαγκωτό». Αυτή η φράση προέκυψε από το πάθος των ψηφοφόρων που πριν ρίξουν το μολύβδινο σφαιρίδιο στο κουτί… το δάγκωναν με μανία!
Μια άλλη φράση από την ανύπαρκτη επιστήμη της… Λαογραφίας των εκλογών (άραγε δεν θα μπορούσε να υπάρξει ένας τέτοιος κλάδος, ανάμεσα στην Πολιτική Ιστορία και Συνταγματική Ιστορία;) που έχει ήδη ξεχαστεί, είναι η φράση για τους «βουλευτές του ρεφενέ».
Έτσι αποκαλούσαν τους βουλευτές της δεύτερης και τρίτης κατανομής. Το είχε θυμίσει αγορεύοντας στη Βουλή ο βουλευτής Περικλής Ράλλης στις 13 Μαΐου 1932:
«Η δευτέρα και τρίτη κατανομή αποτελεί καθαρή εκλογική νοθεία, ο δε λαός δεν δύναται να τιμωρήσει αυτούς, οι οποίοι εκ των υπολοίπων εκλέγονται ή όπως προσφυώς τους ονόμασαν «με ρεφενέ».
Τι δεν θα μπορούσε να θυμηθεί κανείς από τις εκλογές στην Ελλάδα…
Έτσι στην τύχη, ας πάμε στις 4-8-1952, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τόνισε στη Βουλή την ανάγκη να υπάρχει σταθερό εκλογικό σύστημα:

ΠΕΝΤΕ ΥΔΡΑΙΟΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Στο Ηρώον της Ύδρας ένας πέτρινος τοίχος, κοσμείται με τις ανάγλυφες χάλκινες μορφές των πέντε Υδραίων, που τίμησαν το όνομα της Ύδρας και διετέλεσαν πρωθυπουργοί της Ελλάδας.

Χρονολογικά, ο πρώτος είναι ο Γεώργιος Κουντουριώτης, που γεννήθηκε στο νησί το 1782. Συμμετέσχε στην Επανάσταση του 1821, αλλά και στη μετεπαναστατική πολιτική ζωή της χώρας. Τον Ιανουάριο του 1844 έγινε πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου. Στις 8 Μαρτίου 1848 ο βασιλεύς Όθων του ανέθεσε το σχηματισμό κυβέρνησης. Συγκρούσθηκε με τους βαυαρούς της Αντιβασιλείας και παραιτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1848.Διετέλεσε επίσης υπουργός Ναυτικών και το 1856 έγινε πρόεδρος της Γερουσίας. Πέθανε στην Ύδρα το 1858 σε ηλικία 76 ετών.

Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΓΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

*Οι γιοι του Βενιζέλου Κυριάκος και Σοφοκλής. Η φωτογραφία αυτή είχε δημοσιευθεί

 στο "Χρόνο" στις 4 Νοεμβρίου 1912

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Η στρατιωτική θητεία, αποτελεί στην ελληνική παράδοση ύψιστη τιμή για όσους στρατεύονται αλλά και για τις οικογένειές τους. Ιδιαίτερα σε πολεμικές περιόδους η υπηρεσία προς την πατρίδα ήταν πάντα το πρώτιστο καθήκον όλων. Έτσι, η μομφή, ότι κάποιος απέφυγε να πράξει το καθήκον του προς τη πατρίδα, δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητη.

Μια τέτοια μομφή, αντιμετώπισε για τη συμμετοχή των γιών του Σοφοκλή και Κυριάκου στους δύο Βαλκανικούς Πολέμους, ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος μέσα στη Βουλή και φυσικά αντέδρασε αστραπιαία.