Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1923. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1923. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 19 Ιουνίου 2023

Μικρό Βογιαλίκιο: Εκούσια Μετανάστευση, σε κλίμα βουλγαρικής τρομοκρατίας

*Η μετανάστευση από τα Βογιαλίκια, με τα βοϊδάμαξες.




 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 


Διώχνεις με μάνα διώχνεις με

στ’ αλήθεια θα πααίνω.

Αχ, με τα πουλάκια θα διαβώ

κι μι τα χελιδόνια.

Αχ και τα πουλιά θα νέρχουνται

κι εγώ πάντα θα λείπω.

(Δημοτικό τραγούδι της Ανατολικής Ρωμυλίας)

 

 

Ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Ανατολικής Ρωμυλίας, που άρχισε από το 1880 με τη βίαιη προσάρτησή της στο νεότευκτο Βουλγαρικό κράτος και συνεχίσθηκε έως το πρώτο τέταρτο και πλέον του 20ου αιώνα, είναι ένα ανομολόγητο δράμα μιας εθνοκάθαρσης, η οποία δεν δικαιώθηκε ποτέ.

Χωριά και πόλεις εγκαταλείφθηκαν άλλοτε με βία και άλλοτε εθελοντικά, βάσει διακρατικών συμφωνιών. Σε καμιά περίπτωση όμως ο εκπατρισμός των Ελλήνων αυτής της μαρτυρικής περιοχές, δεν έγινε ομαλά, εξαιτίας του ρεβανσισμού των Βουλγάρων. Όλες οι οικογένειες έχουν να αφηγηθούν για τις βάρβαρες συνθήκες του εκπατρισμού των Ελλήνων από εκεί.  Το ίδιο και όλα τα χωριά.

Η τελευταία Συνθήκη υπογράφηκε στο προάστιο του Παρισιού  Νεϊγύ στις 27 Νοεμβρίου 1919 και είχε ως σκοπό εκτός από την παραχώρηση της Δυτικής Θράκης στους συμμάχους της Αντάντ και την επίλυση των προβλημάτων που δημιουργούνταν από τη μετανάστευση των πληθυσμών, δεδομένου ότι έπρεπε οι Βούλγαροι έποικοι να επιστρέψουν στη Βουλγαρία. Μεταξύ Βουλγαρίας και Ελλάδας υπογράφτηκε ειδική συνθήκη η οποία προέβλεπε την εθελούσια ανταλλαγή των πληθυσμών. Αργότερα στις 18 Δεκεμβρίου 1920 συστάθηκε και Μικτή Επιτροπή Ελληνοβουλγαρικής Μετανάστευσης, η διάρκεια της οποίας ορίσθηκε στα 10 χρόνια. Tα δύο μέλη της Μικτής Επιτροπής, διόρισε η Κοινωνία των Εθνών. Η Μικτή Επιτροπή εκπόνησε κανόνες και σχέδιο πληρωμής αποζημιώσεων στους μεταναστεύοντες. Αυτοί οι κανόνες προσδιόριζαν τις λεπτομέρειες της μετανάστευσης και καθόριζαν την περιουσία που θα έπαιρναν μαζί τους, όσοι μετανάστευαν ή θα γίνονταν εκκαθάριση των περιουσιακών στοιχείων που θα εγκαταλείπονταν. Το σχέδιο πληρωμής καθόριζε τους όρους πληρωμής των μεταναστών και τον διακανονισμό μεταφοράς πόρων από τη μία χώρα στην άλλη. Ορίσθηκε οι μετανάστες να παίρνουν σε μετρητά το 10% της αξίας της ακίνητης περιουσίας από τη χώρα προέλευσης και το υπόλοιπο 90% σε ομολογίες (γραμμάτια) από τη χώρα υποδοχής. Παρόλο που η Συνθήκη του Νεϊγύ για την αμοιβαία, εθελοντική μετανάστευση των μειονοτήτων της Ελλάδος και της Βουλγαρία υπογράφηκε τον Νοέμβριο του 1919, η ουσιαστική εφαρμογή της άρχισε στα τέλη του 1922.  Σε εκτέλεση της Σύμβασης αυτής, ψηφίσθηκε ο νόμος 2680/1922 και από 6 Μαρτίου 1922 σχετικός Κανονισμός, που κυρώθηκε με στις 18 Ιουνίου 1922 με Βασιλικό Διάταγμα. Αυτές οι πράξεις ψηφίσθηκαν ταυτόχρονα και στη Βουλγαρία. Με βάση την προαναφερθείσα σύμβαση, περίπου 50.000 Έλληνες μετανάστευσαν από τη Βουλγαρία στην Ελλάδα και 90.000 Βούλγαροι από την Ελλάδα στη Βουλγαρία. Κατά δε τις επίσημες στατιστικές παρέμειναν στην Ελλάδα 41.017 σλαβόφωνοι που δεν επιθυμούσαν να μεταναστεύσουν.

Στην Ανατολική Ρωμυλία το 1885, οι ελληνικής καταγωγής κάτοικοι ανέρχονταν σε 300.000. Οι Έλληνες κατοικούσαν σε συμπαγείς πληθυσμούς σε περίπου 80 πόλεις και χωριά ως τα χρόνια της ανταλλαγής πληθυσμών, οπότε και εφαρμόστηκε η σχετική διάταξη της συνθήκης του Νεϊγύ μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας για εθελούσια ανταλλαγή πληθυσμών. Η ανταλλαγή αυτή, δεν έγινε με τις καλύτερες των συνθηκών για το ελληνικό στοιχείο.

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2022

Το Διδυμότειχο- ευτυχώς- δεν είχε την τύχη του Καραγάτς στη Λωζάννη!!!

*Ο Βενιζέλος υπογράφει τη συνθήκη της Λωζάννης


 


 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 



Στο Διδυμότειχο, υπάρχει ένας δρόμος με μικρό μήκος, που αρχίζει από την οδό Δημοκρατίας και καταλήγει στην οδό Κολοκοτρώνη και ονομάζεται «Οδός Κώρζονος». Ίσως κανένας στην πόλη αυτή της Θράκης δεν γνωρίζει, γιατί δόθηκε αυτό το παράξενο όνομα στον συγκεκριμένο δρόμο. Εξελληνισμένο μάλιστα.

Και όμως ο λόρδος Κώρζον, που στο κρίσιμο διάστημα από το  1919 έως το 1924, ήταν υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας «κονταροχτυπήθηκε» στις συνομιλίες για την ψήφιση της συνθήκης της Λωζάννης με τον Ισμέτ Πασά (τον μάθαμε αργότερα ως Ισμέτ Ινονού) για την τύχη του Διδυμοτείχου.

Το πλαίσιο των εξελίξεων εκείνης της εποχής, είναι γνωστό. Η Ελλάδα είχε υποστεί μέγιστη ήττα στη Μικρά Ασία. Ο στρατός με τους Γονατά και Πλαστήρα επαναστάτησε, ανέτρεψε την κυβέρνηση και οδήγησε στο εκτελεστικό απόσπασμα πέντε πολιτικούς και ένα στρατηγό, που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για την ήττα. Όταν προέκυψε η ανάγκη διαπραγματεύσεων, η στρατιωτική κυβέρνηση της Αθήνας, απευθύνθηκε στον Ελευθέριο Βενιζέλο που ιδιώτευε, μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1920, αφού δεν εξελέγη ούτε βουλευτής και του ζήτησε να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στις διαπραγματεύσεις με την Τουρκία για τη σύναψη συνθήκης ειρήνης.

Οι εργασίες για τη σύναψη της συνθήκης της Λωζάννης άρχισαν στις 20 Οκτωβρίου 1922 και ολοκληρώθηκαν  στις 24 Ιουλίου 1923. Η διαπραγμάτευση δεν ήταν καθόλου εύκολη, εξαιτίας των υπερβολικών τουρκικών απαιτήσεων και της στάσης των Μεγάλων Δυνάμεων, που αν και «φιλικές» προς την Ελλάδα, στήριξαν τις επιδιώξεις του Μουσταφά Κεμάλ.

Δευτέρα 9 Μαΐου 2022

Ο κεραυνός, που χτύπησε την ιστορική γέφυρα της Αδριανούπολης το 1923


*Η ιστορική γέφυρα της Αδριανούπολης


 



 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Ένας κεραυνός που έπεσε στη γνωστή  γέφυρα της Αδριανούπολης το Μάιο του 1923 και προκάλεσε μια μεγάλη έκρηξη πυρομαχικών, αναστάτωσε την περιοχή, αλλά και την Αθήνα, όπου πολλοί φαντάστηκαν ότι άρχισαν εχθροπραξίες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και οι εφημερίδες έκαναν έκτακτες εκδόσεις.

               Αξίζει όμως να έχουμε κατά νουν την πολιτική κατάσταση της εποχής εκείνης. Η Τουρκία, λόγω της ήττας της Γερμανίας και των συμμάχων της στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο   είχε υποχρεωθεί να δεχθεί την εγκατάσταση αρμοστών των νικητριών Δυνάμεων στην Κωνσταντινούπολη. Η Ελλάδα, ηττημένη στο μέτωπο της Μικράς Ασίας, είχε οδηγηθεί σε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία στη Λωζάννη, ενώ παράλληλα αναδιοργάνωνε το στρατό της στον Έβρο. Αυτή η αναδιοργάνωση απασχολούσε τους Τούρκους, οι οποίοι θεωρούσαν ότι από εκεί θα δεχθούν επίθεση. Τα πνεύματα ήταν εξημμένα εκατέρωθεν με τους φιλοπόλεμους στρατηγούς.

               Το περιστατικό της Αδριανούπολης, ήταν ικανό να θεωρηθεί ως έναρξη νέου πολέμου μεταξύ των δύο χωρών. Αλλά πόλεμος τελικά, δεν συνέβη…

Δευτέρα 25 Απριλίου 2022

Νικόλαος Κλαδάς και Τζαφέρ Ταγιάρ: Δύο παράλληλες ιστορίες αιχμαλωσίας.


*Ο υποστράτηγος Κλαδάς κατά την άφιξή του στο Λοιμοκαθαρτήριο του Αγίου Γεωργίου Σαλαμίνας. Τον υποδέχθηκε η σύζυγός του (Φωτογραφία Ε.Λ.Ι.Α.- Μ.Ι.Ε.Τ.)

 

 


 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

Ο υποστράτηγος Νικόλαος Κλαδάς και ο συνταγματάρχης Τζαφέρ Ταγιάρ, είναι δυο πρόσωπα τραγικά, που έζησαν τα δραματικά γεγονότα των 1920-1922, δοκίμασαν τον πόνο της αιχμαλωσίας και τελικά μπόρεσαν να επιβιώσουν, να ανταλλαγούν και να επιστρέψουν στην πατρίδα τους ελεύθεροι. Ο Κλαδάς αιχμαλωτίσθηκε στη Μικρά Ασία και ο Ταγιάρ στην Ανατολική Θράκη.

Επρόκειτο για πεπειραμένους στρατιωτικούς, δοκιμασμένους σε προηγούμενους πολέμους, ο καθένας για τη χώρα του, αλλά η μοίρα, τους οδήγησε στην παράλληλα αιχμαλωσία. Η διαφορά είναι ότι ο ένας κακοπέρασε ως αιχμάλωτος και ο άλλος καλοπέρασε…

Ο Κλαδάς γεννήθηκε στο Ληξούρι το 1871. Φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων. Πήρε μέρος στον άτυχο πόλεμο του 1897 και στη συνέχεια στους Βαλκανικούς Πολέμου 1912-1913. Διακρίθηκε στη μάχη του Σόροβιτς και συμμετείχε ως λοχαγός Πυροβολικού στην απελευθέρωση της Σιάτιστας, στις 4 Νοεμβρίου 1912. Αργότερα διετέλεσε υποδιοικητής της Σχολής Ευελπίδων και το 1917 αποστρατεύθηκε ως βασιλόφρων. Επανήλθε στο στράτευμα όταν ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές του Νοεμβρίου 1920 και ανέλαβε τη διοίκηση της ΧΙ Μεραρχίας, που πολέμησε στη Μικρά Ασία. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας είχε ενδιαφερθεί προσωπικά στη Νικομήδεια για την ψυχαγωγία των στρατιωτών της Μεραρχίας του με θέατρο. Ήταν ευρυμαθής και έγραψε διάφορες στρατιωτικές μελέτες. Πέθανε στην Αθήνα το 1938.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2022

Τα παρασκήνια της Λωζάνης, το 1923

*Ο Βενιζέλος υπογράφει τη συνθήκη της Λωζάννης


 



 

*Κερδίσαμε την ειρήνη

*Χάσαμε το Καραγάτς

 

 


Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 


               Η συνθήκη της Λωζάνης, που ισχύει από το 1923 είναι μια από τις ισχυρότερες συνθήκες με αξιοσημείωτη μακροβιότητα, και αποτελεσματικότητα, παρά τις προσπάθειες του αναθεωρητισμού της Τουρκίας να θέλει να την τροποποιήσει με βάση τα πρόσκαιρα συμφέροντά της. Ωστόσο παρά την αποτελεσματικότητά της, δεν έπαψε να περιέχει στα σπλάχνα της μια αγιάτρευτη πληγή. Την παραχώρηση του Καραγάτς και των χωριών Μποσνάκιοϊ και Ντεμιρτάς που παραχωρήθηκαν στην Τουρκία, για να μην πληρώσει η Ελλάδα πολεμικές επανορθώσεις για καταστροφές που προκάλεσε  ο Ελληνικός στρατός κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία.

Η Συνθήκη αυτή, ήταν ουσιαστικά η συνθήκη ειρήνης, που προσδιόρισε τα όρια της Τουρκίας, όπως υπάρχουν έως σήμερα και προς την Ελλάδα, αλλά και προς τις άλλες χώρες με τις οποίες συνορεύει. Υπογράφηκε στη Λωζάννη της Ελβετίας στις 24 Ιουλίου 1923 από την Ελλάδα, την Τουρκία και τις άλλες χώρες, τις συμμαχικές, οι οποίες πολέμησαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922). Η συνθήκη αυτή ήταν το αποτέλεσμα της διάσκεψης που ξεκίνησε από την αίθουσα του καζίνου της ελβετικής αυτής πόλης στις 7 Νοεμβρίου 1922 και συνεχίσθηκε σε άλλους χώρους. Με αυτήν καταργήθηκε η προηγούμενη συνθήκη των Σεβρών, που δημιουργούσε την λεγόμενη Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των πέντε Θαλασσών. Οι επαναστάτες ζήτησαν να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Λωζάννη, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που ιδιώτευε στην Ευρώπη, μετά την απώλεια των εκλογών του Νοεμβρίου 1920, όταν δεν βγήκε ούτε βουλευτής ο ίδιος!!!

Με τη συνθήκη αυτή θάφτηκε η Μεγάλη Ιδέα, που από το 1844 ήταν αλυτρωτικό κίνημα και η κύρια πολιτική του Ελληνικού κράτους, αλλά θέρμαινε τις προσδοκίες των Ελλήνων…

               Οι συνομιλίες των συμμάχων στη Λωζάννη, άρχισαν μέσα σε κλίμα πολλών διαφωνιών και στην εναρκτήρια τελετή πήρε μέρος και ο μόλις ανελθών στην εξουσία δικτάτωρ της φασιστικής Ιταλίας Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος είχε απαιτήσει να εκδοθεί ανακοίνωση… που να αναγνωρίζεται η Ιταλία ως ισότιμη με την Αγγλία και τη Γαλλία!!! Κάτι που δεν έγινε αποδεκτό. 

Βασική διαφωνία ήταν ποια Τουρκία θα εκαλείτο στις διαπραγματεύσεις, αλλά ο Κεμάλ με τον αέρα του νικητή, κατάργησε αιφνιδιαστικά το Σουλτανάτο της Κωνσταντινούπολης και ανάγκασε του Ευρωπαίους να αποδεχθούν την αντιπροσώπευση της Τουρκίας από την κυβέρνηση, που είχε δημιουργηθεί στην Άγκυρα και είχε στείλε ως εκπρόσωπό της τον κεμαλικό Ισμέτ Πασά.

               Η Τουρκία ενόψει της διασκέψεως άρχισε να προωθεί κρυφά στρατεύματα στην Ανατολική Θράκη. Ο λόρδος Κώρζον ζητούσε να ενισχυθεί η συμμαχική στρατιωτική παρουσία, αλλά αρνήθηκαν ο Πουανκαρέ και οι Ιταλοί.

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2021

Διδυμότειχο και Σουφλί, στους ρυθμούς του 1922- 1923

*Το διασωθέν τηλεγράφημα των Φιλελευθέρων του Διδυμοτείχου προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο στο Παρίσι  (Ίδρυμα Ελ Βενιζέλου)





*Οι Φιλελεύθεροι του Διδυμοτείχου

ζητούν επιστροφή στην πολιτική

του Ελευθέριου Βενιζέλου.

*Το Σουφλί διεκδικεί το Κιουπλή,

το Εντέκιοι και το Αλημπέκιοϊ.





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης




        Η χρονιά του 1922 σημάδεψε ανεξίτηλα την Ελλάδα με την ήττα στη Μικρά Ασία και την αδικαιολόγητη ιστορικά και ηθικά παράδοση της Ανατολικής Θράκης στον Μουσταφά Κεμάλ, που συνδυάστηκε με απόλυτη εθνοκάθαρση. Το Διδυμότειχο και το Σουφλί έζησαν εκ του σύνεγγυς τα δραματικά εκείνα γεγονότα, αλλά και εν συνεχεία τα γεγονότα που συνδυάστηκαν με την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάννης και την απώλεια του προγεφυρώματος του Καραγάτς, το 1923.

        Το πρώτο και μέγιστο γεγονός ήταν η περίθαλψη των προσφύγων, που είχαν πλημμυρίσει τον νομό Έβρου. Το δεύτερο ήταν η ασφάλεια της περιοχής με τη δημιουργία της Στρατιάς του Έβρου. Το τρίτο ήταν τα πάθη του διχασμού αν και η περιοχή είχε αναδειχθεί από το 1920 και τις μοιραίες εκείνες εκλογές, ως αμιγώς βενιζελική, αφού η Ηνωμένη Αντιπολίτευση δεν είχε υποψηφίους και δεν εξέλεξε βουλευτές. Με τις εκλογές όμως της 1ης Νοεμβρίου 1920, πήρε την εξουσία. Ο Βενιζέλος ηττημένος, δεν κατόρθωσε ο ίδιος να εκλεγεί βουλευτής και χολωμένος έφυγε στο εξωτερικό. Από το φθινόπωρο όμως του 1922 μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, επαναστάτησε ο στρατός και ανέλαβε την εξουσία, με αρχηγούς τους Γονατά και Πλαστήρα.

        Το Διδυμότειχο, αλλά και το γειτονικό Σουφλί βρέθηκαν πλημμυρισμένα από τον Οκτώβριο του 1922, με δυστυχείς πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης, αλλά και της μακρινής Μικράς Ασίας.

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2021

Οι περιπέτειες μιας οικογένειας του Διδυμοτείχου, που πρόσφερε εθνικές υπηρεσίες

*Πίσω από αυτό το μαυσωλείο του Ορούτς Πασά, που είναι γνωστό στο Διδυμότειχο ως "Πυροστιά" άρχιζε η συνοικία Αρναούτ στην οποία έμενε η οικογένεια του Νικολάου Δημ. Πάλλα



 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 


            Σήμερα στο Διδυμότειχο, κανένας δεν γνωρίζει ότι στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν η Χερσόνησος του Αίμου «έβραζε» και άλλαζε ο χάρτης της περιοχής ολότελα, υπήρξε ένας συμπολίτης τους, που ανέπτυξε εθνική δράση με στόχο την απελευθέρωση της Θράκης, η οποία δοκιμάζονταν σκληρά από την Οθωμανική και τη Βουλγαρική κατοχή.

            Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε ούτε το είδος των εθνικών υπηρεσιών που πρόσφερε, ούτε τη διάρκειά τους, ούτε τα αποτελέσματα που είχε, σε καιρούς που το κεφάλι κανενός, δεν στέκονταν σταθερά στους ώμους. Γνωρίζουμε όμως και αυτό με αρκετά κενά, τις περιπέτειες της απορφανισθείσας οικογένειάς του, που δεν ήταν λίγες, από ορισμένα έγγραφα τα οποία ευτυχώς διασώθηκαν και υπάρχουν στο Ιστορικό Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών.

            Μιλάμε για τον Νικόλαο Δημ. Πάλλα, κάτοικο Διδυμοτείχου, στην συνοικία Αρναούτ, δηλαδή στον λεγόμενο σήμερα Πέρα Μαχαλά, πίσω από το Δημαρχιακό Μέγαρο της πόλης, έγγαμο και πολύτεκνο. Όπως προκύπτει από τη μελέτη αυτών των εγγράφων ο Πάλλας είχε αναπτύξει εθνική δράση, η οποία είχε γίνει αντιληπτή από Οθωμανούς και Βουλγάρους.

            Έτσι το 1914, όταν άρχισαν οι μεγάλοι διωγμοί στη Θράκη, που έμειναν στην Ιστορία με την ονομασία «Μαύρο Πάσχα των Θρακών» ο Νικόλαος Πάλλας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Διδυμότειχο και να καταφύγει με την οικογένειά του (είχε επτά παιδιά) στην Καβάλα. Αυτό έγινε τον Οκτώβριο του 1914. Η πρώτη ατυχία που χτύπησε την οικογένεια στην Καβάλα μετά από λίγο καιρό ήταν ο σταδιακός θάνατος από τις συνέπειες των διώξεων και του φόβου μέσα στον οποίο ζούσαν, τεσσάρων κοριτσιών του. Έτσι πέθαναν η Θεοφανώ ετών 20, η Αναστασία 18 ετών, η Βασιλική και η Σουλτάνα 5 ετών.

            Η επόμενη ατυχία που χτύπησε την οικογένεια αυτή ήταν ο θάνατος του Νικόλαου Πάλλα. Δεν γνωρίζουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έχασε τη ζωή του. Αυτό πρέπει να συνέβη λογικά μετά τον Αύγουστο 1916, όταν οι Βούλγαροι άρχισαν να καταλαμβάνουν πόλεις της Ανατολικής Μακεδονίας, Η Βουλγαρική κατοχή, εκτός από τους απηνείς διωγμούς, είχε και φοβερή πείνα. Σύμφωνα με έκθεση του Έλληνα πρεσβευτή στη Σόφια, έως τον Απρίλιο του 1917 περίπου 6.000 άτομα πέθαναν από την πείνα μόνο στην περιοχή της Καβάλας.

            Οι ατυχίες της οικογένειας δεν έπαψαν. Συνεχίσθηκαν…

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2021

Η επίσκεψη Πλαστήρα στο Διδυμότειχο το 1923 και ο πόλεμος προς την Τουρκία, που δεν έγινε τότε

*Έφιπποι οι τρεις αρχηγοί επιθεωρούν στο στράτευμα κάπου στον Έβρο.  
Από δεξιά Πλαστήρας, Πάγκαλος, Χατζηκυριάκος. 


 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Η επίσκεψη του Νικόλαου Πλαστήρα, τον Απρίλιο του 1923 στο Διδυμότειχο, υπήρξε σημαντικό γεγονός για την πόλη, αλλά και για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων στη Λωζάννη για την υπογραφή της γνωστής συνθήκης ειρήνης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, γιατί συνδέθηκε με μεγάλες επιθεωρήσεις των ελληνικών στρατευμάτων που επιχειρούσαν την αναδιοργάνωσή τους στον Έβρο μετά την δραματική Μικρασιατική Καταστροφή. Και δημιούργησε κλίμα πιθανής νέας ένοπλης αντιπαράθεσης με την Τουρκία, όπως φάνηκε λίγο αργότερα.

               Ο Πλαστήρας ως αρχηγός της Επανάστασης του 1922 συνοδευόμενος από τον αρχιστράτηγο Θεόδωρο Πάγκαλο και τον στόλαρχο Αλέξανδρο Χατζηκυριάκο, περιόδευσαν στην Βόρεια Ελλάδα  με στόχο να καταστεί γνωστό στο εξωτερικό ότι η Ελλάδα καθίσταται ξανά ισχυρή και επιχειρεί να διεκδικήσει τα εθνικά δίκαιά της. Άσχετα βέβαια αν εκτός από την Ανατολική Θράκη τον Οκτώβριο του 1922 χάσαμε εντελώς άδικα την Ανατολική Θράκη και το 1923 την περιοχή του Καραγάτς, για να μην πληρώσουμε πολεμικές επανορθώσεις στην Τουρκία.

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2021

Η Δυτική Θράκη ζούσε με το φόβο του κομιτατζή…

*Ο Τύπος για τη δολοφονία του ταγματάρχη Πιερουτσάκου (ορθά γραμμένο) κοντά στο Εχίνο. 


 

 

 

*Ξεχασμένα περιστατικά,

ένοπλης βουλγαρικής βίας το 1923

 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

Το 1923 ήταν ένα κρίσιμο μεταβατικό έτος καθώς η Ελλάδα, προσπαθούσε να ορθοποδήσει από τη Μικρασιατική Καταστροφή και την απώλεια της Ανατολικής Θράκης. Το πολιτικό κλίμα ήταν τεταμένο και αβέβαιο. Στη Λωζάννη συνεχίζονταν οι διαπραγματεύσεις για την επίτευξη της γνωστής συνθήκης, με την Τουρκία να απαιτεί συνεχώς από την κατεστραμμένη Ελλάδα, πότε εδάφη και πότε πολεμικές αποζημιώσεις. Τη Βουλγαρία να απαιτεί για διέξοδο στο Αιγαίο και πολλούς ξένους να βυσσοδομούν.

Στην Αθήνα έφταναν πληροφορίες από πολλές πηγές για τους κινδύνους που προέρχονταν από τη Βουλγαρία, η οποία αν και ηττημένη των Βαλκανικών Πολέμων και του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να εκφράζεται εκδικητικά. Στη Βόρεια Ελλάδα, δεν σταμάτησε να στέλνει στίφη κομιτατζήδων, οι οποίοι έσφαζαν, έκαιγαν και λήστευαν.

Πολυμελείς συμμορίες  καλά εξοπλισμένες εισχωρούσαν στο ελληνικό έδαφος και εγκληματούσαν. Η κυβέρνηση της Σόφιας υπέθαλπε όλη αυτή την παρακρατική κίνηση ανεχόμενη την έκνομη δραστηριότητα των κομιτάτων.

Η Ελληνική κυβέρνηση αναγκάσθηκε μερικές φορές να διατάξει απελάσεις Βουλγάρων. Στις 4 Απριλίου ο Βούλγαρος επιτετραμμένος πήγε στο υπουργείο Εξωτερικών και διαμαρτυρήθηκε ζητώντας να επιστρέψουν στις εστίες τους οι εκτοπισμένοι.

Ο πρωθυπουργός Στυλιανός Γονατάς μιλώντας στους δημοσιογράφους επιβεβαίωσες τη Βουλγαρική διαμαρτυρία και πρόσθεσε ότι οι ελληνικές στρατιωτικές αρχές βρέθηκαν ενώπιον απτών αποδείξεων ότι στα χωριά της ελληνοβουλγαρικής μεθορίου, βουλγαρόφωνοι πληθυσμοί υπέθαλπαν τη συμμοριακή κίνηση και τη δράση ατόμων που απέβλεπαν σε ανατινάξεις σιδηροδρομικών γραμμών. Για το λόγο αυτό προέβησαν σε εκτοπισμούς σε Κρήτη και Θεσσαλία.

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2020

Από το Καραγάτς στο Κουμ Τσιφλίκ, η γέννηση της Νέας Ορεστιάδας, πριν από 97 χρόνια

*Το πρώτο σπίτι που χτίσθηκε στην Νέα Ορεστιάδα




*Η γέννηση το 1923

της νεώτερης πόλης της Ελλάδας



Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



          Η Νέα Ορεστιάδα, νεώτερη πόλη της Ελλάδας και ίσως και όλης της Ενωμένη Ευρώπης, γιόρτασε στις 12 Αυγούστου τα γενέθλιά της. Στις 12 Αυγούστου 1923, Καραγατσιανοί και Αδριανουπολίτες διωγμένοι από τις ιδιαίτερες πατρίδες τους, υπό την ηγεσία του ποιμενάρχη τους Πολύκαρπου φώλιασαν κοντά στη πατρίδα που είχαν τις ρίζες τους και δημιούργησαν τη Νέα Ορεστιάδα, πόλη σημαντική της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης.

          Οι συνθήκες του διωγμού των Ελλήνων από την Ανατολική Θράκη το φθινόπωρο του 1922 είναι γνωστές.

          Η αρχή γι’ αυτή τη δυσμενή εξέλιξη για τον Ελληνισμό άρχισε από τα Μουδανιά. Η διάσκεψη των στρατηγών των Συμμαχικών Δυνάμεων στις 28 Σεπτεμβρίου 1922, με την Ελλάδα να μην έχει υπογράψει, είχε προδιαγράψει την τύχη της Ανατολικής Θράκης: Παραχώρηση στους Τούρκους, που δεν πολέμησαν καθόλου, όταν την απελευθέρωσαν οι Έλληνες τον Ιούλιο του 1920. Ούτε πολέμησαν για να την ανακαταλάβουν. Ο Τύπος έγραφε απροκάλυπτα, ότι η Θράκη θυσιάσθηκε! Έτσι είχαμε την δραματική και αναγκαστική εκκένωση της Ελληνικής Ανατολικής Θράκης από τον γηγενή ελληνικό πληθυσμό, που άνθιζε εκεί από τα πανάρχαια χρόνια. Έφυγαν όλοι μέσα σε δραματικές συνθήκες, ακόμα και του καιρού, που τον Οκτώβριο του 1922 ήταν πολύ βροχερός. Ο ουρανός έκλαιγε… Καραβάνια προσφύγων, βουτηγμένα στη λάσπη…

          Το 1923, σημειώθηκε το δεύτερο σκέλος της μεγάλης δοκιμασίας του Ελληνισμού. Είχαν αρχίσει στη Λωζάνη της Ελβετίας οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2020

Θράκες αιχμάλωτοι των Τούρκων αφηγούνται, το 1923….

*Έλληνες αιχμάλωτοι των Τούρκων (Αρχείο ΕΛΙΑ)









Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης






          Η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, υπήρξε η δραματικώτερη σελίδα του Ελληνισμού μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 από τον σουλτάνο Μωάμεθ. Η Μικρασιατική καταστροφή έχει πολλές επιμέρους πτυχές, που μελετώνται συνεχώς από τότε από ιστορικούς, πολιτικούς, διπλωμάτες και άλλους μελετητές.
          Μία από τις πτυχές αυτές υπήρξε και η τύχη των αιχμαλώτων, της Μικρασιατικής Εκστρατείας, δεδομένης της βάρβαρης συμπεριφοράς των Τούρκων, όπως αυτή είχε εκδηλωθεί διαχρονικά και ιδαίτερα μετά την επικράτηση των Νεοτούρκων, εποχή που σημαδεύθηκε και από τις μεγάλες και εξαιρετικά οδυνηρές Γενοκτονίες των Ποντίων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων, που κορυφώθηκλαν μετά το δραματικό “Μαύρο Πάσχα” των Θρακών του 1914. Η τύχη των αιχμαλώτων και η ανταλλαγή τους υπήρξε αντικείμενο διπλωματικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ειδικά κατά το διάστημα των διαπραγματεύσεων για τη συνθήκη της Λωζάνης.
          Ωστόσο και μέχρι να επιλυθεί το θέμα αυτό, όπως επελύθη, υπήρξαν κατά διαστήματα τολμηρές και ριψοκίνδυνες δραπετεύσεις αιχμαλώτων, οι οποίοι απελπισμένοι από την αιχμαλωσία, χωρίς πλέον να λογαριάζουν και την ίδια τους τη ζωή, δραπέτευαν όταν μπορούσαν…
          Στις αρχές Ιανουαρίου 1923, δύο Ανατολικοθρακιώτες μπόρεσαν να δραπετεύσουν και να φτάσουν τσακισμένοι στην Αθήνα, όπου εδωσαν κατάθεση στις στρατιωτικές αρχές. Η κατάθεση αυτή αποτελεί πολύτιμη ιστορική μαρτυρία και ράπισμα στον υποτιθέμενο πολιτισμό της Τουρκίας.
Οι δύο Ανατολικοθρακιώτες που δραπέτευσαν και έφτασαν στη Αθήνα ήταν ο Αθανάσιος Μαυράκης από τη Ραιδεστό, στρατιωτικής κλάσης του 1919 και ο Καβέλης Κωνσταντίνος από το Χρυσόμερο στρατιωτικής κλάσης του 1914. Και οι δύο υπηρετούσαν στο 18ο σύνταγμα Πεζικού.
Η μαρτυρία τους είναι δραματική.

Κυριακή 19 Ιουλίου 2020

Η περιοδεία της “Μάννας του Στρατιώτη” στη Θράκη, το 1922-23

*Η "Μάννα του Στρατιώτη" Άννα Μελά- Παπαδοπούλου στο σιδηροδρομικό σταθμό Διδυμοτείχου το 1923 (συλλογή Μιχάλη Πατέλη)






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης




Λεπτομέρειες για την περιπετειώδη ζωή της, που αναλώθηκε σε έργα ευποιΐας και καταγράφηκε ως υπόδειγμα αλτρουισμού υπάρχουν σ’ αυτή την ιστοσελίδα στη θέση https://sitalkisking.blogspot.com/2020/07/blog-post_10.html
Η Άννα Μελά- Παπαδοπούλου στο τέλος του 1922 και στις αρχές του 1923, βρέθηκε στη Θράκη προσπαθώντας να βοηθήσει τους στρατιώτες που μετείχαν στην μεγάλη εθνική προσπάθεια ανασυγκρότησης του στρατεύματος στον Έβρο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά και να απαλύνει τον πόνο χιλιάδων προσφύγων, που υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν την Ανατολική Θράκη, για να να την καταλάβουν οι Τούρκοι, που δεν έριξαν ούτε μια σφαίρα για να την κατακτήσουν εθνικά καθαρμένη από τους αυτόχθονες Έλληνες κατοίκους της.
Στη Θράκη, ο κόσμος αντιμετώπιζε τεράστια προβλήματα με τα μεγάλα κύματα προσφύγων που είχαν καταφτάσει, ξεριζωμένοι, χωρίς μοίρα στον ήλιο. Ήταν πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη, βίαια εκτοπισμένοι δυτικά του Έβρου, πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, θύματα της Μικρασιατικής Καταστροφής και πρόσφυγες Πόντιοι του Καυκάσου, που φρόντισε να έρθουν στην Ελλάδα, το 1920 ο Νίκος Καζαντζάκης… Φτώχεια παντού, πείνα και εξαθλίωση.
Η Στρατιά του Έβρου, άρχισε να σχηματίζεται  το χειμώνα του 1922 με βάση τα υπολείμματα του στρατού, που πολέμησε και ηττήθηκε στη Μικρά Ασία και όσες δυνάμεις είχαν βρεθεί στη Θράκη τότε. Στις 5 Δεκεμβρίου 1922 δημοσιεύθηκε η είδηση ότι η αρχηγία της Στρατιάς Θράκης, ανατέθηκε στον στρατηγό Θεόδωρο Πάγκαλο. Τελικά τον Απρίλιο του 1923 η Ελλάδα ήταν σε θέση να παρατάξει στον Έβρο εννέα Μεραρχίες, με δύναμη έως 100.000 ανδρών.

Σάββατο 23 Μαΐου 2020

Η Στρατιά του Έβρου. Έμεινε το 1923 αχρησιμοποίητη... Τραύμα στις εθνικές προσδοκίες

*Παρέλαση ευζώνων ενώπιον του υποστράτηγου Θεόδωρου Πάγκαλου κάπου στον Έβρο.
Φωτογραφία Ιδρύματος Ελ. Βενιζέλου 







Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



Η πρόσφατη επέτειος των 100 χρόνων απελευθέρωσης της Θράκης, που δεν τιμήθηκε όπως έπρεπε λόγω των περιορισμών της πανδημίας του κορονοϊού, με τις επιμέρους εκδηλώσεις, έφερε στο προσκήνιο πτυχές της νεώτερης ιστορίας της περιοχής. Μία από τις πτυχές αυτές αφορούσε τη δημιουργία της Στρατιάς του Έβρου στα τέλη του 1922 με τα μέσα του 1923.
Τη Στρατιά αυτή συνοδεύει πάντα το παράπονο, ότι ενώ ετοιμάσθηκε να ξαναπάρει πίσω τουλάχιστον την Ανατολική Θράκη, δεν της επέτρεψαν οι Σύμμαχοι και ο ίδιος ο Βενιζέλος μαζί με την επαναστατική κυβέρνηση του 1922 να επιχειρήσει αυτή την τόσο αναμενόμενη ανακατάληψη. Δηλαδή δεν δοκιμάσθηκε σε πραγματικές συνθήκες πολέμου, όπως επιθυμούσαν πολλοί στην Ελλάδα τότε αν και εθεωρείτο ετοιμοπόλεμη, 
Η Στρατιά του Έβρου, άρχισε να σχηματίζεται  το χειμώνα του 1922 με βάση τα υπολείμματα του στρατού, που πολέμησε και ηττήθηκε στη Μικρά Ασία και ενώ ήδη με απαίτηση των Μεγάλων Δυνάμεων (συνθήκη Μουδανιών) είχε εκκενωθεί η Ανατολική Θράκη από τον αυτόχθονα ελληνικό πληθυσμό της μέσα σε 15 μέρες και υπό δραματικές καιρικές συνθήκες! (Για την εκκένωση, βλέπετε στο https://sitalkisking.blogspot.com/2017/03/1922.html).
Η επιτυχία το σχηματισμού νέου δυναμικού στρατού στον Έβρο αποδίδεται στις οργανωτικές και επιτελικές ικανότητες του υποστράτηγου Θεόδωρου Πάγκαλου, ο οποίος οργάνωσε μεταξύ άλλων και την παραπομπή και εκτέλεση των Έξι, που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για την Μικρασιατική Καταστροφή. Στην κυβέρνηση της Επανάστασης του 1922 είχε αναλάβει το υπουργείο Στρατιωτικών. Στον ίδιο αποδίδεται και η πρόθεση αλλά και η ετοιμότητα αυτής της Στρατιάς να επιτεθεί στην Ανατολική Θράκη με στόχο να καταλάβει ακόμα και την Κωνσταντινούπολη!!! 

Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2020

Ιστορικές πρωτιές σε 200 χρόνια εθνικής ιστορίας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ   https://www.kathimerini.gr/1066055/opinion/epikairothta/politikh/istorikes-prwties-se-200-xronia-e8nikhs-istorias
*Προσφυγόπουλα στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’20. Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών, η Ελλάδα διέθετε τον πλέον ομοιογενή (εθνικά, γλωσσικά και θρησκευτικά) πληθυσμό στην Ευρώπη (μαζί με την Πορτογαλία).







Γράφει ο κ.ΤΑΚΗΣ Σ. ΠΑΠΠΑΣ*




Η επερχόμενη επέτειος για τη συμπλήρωση δύο αιώνων από την Επανάσταση του ’21 αποτελεί θαυμάσια ευκαιρία για την απογραφή των ιστορικών περιστάσεων στις οποίες η χώρα πρωτοπόρησε σε σχέση με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη ή και διεθνώς. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο για μια μικρή και όχι πλούσια χώρα σαν τη δική μας, η Ελλάδα βρέθηκε συχνά στην πρωτοπορία ιστορικών εξελίξεων παγκόσμιας σημασίας – αν και όχι πάντα με θετικό για την ίδια αποτέλεσμα.
Ας δούμε αμέσως, κατά χρονολογική σειρά, μια δεκάδα από τις πιο εντυπωσιακές πρωτιές της χώρας μας κατά τους δύο προηγούμενους αιώνες.
*1830 (Φεβρουάριος). Οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, Μ. Βρετανία, Γαλλία και Ρωσία, υπέγραψαν το Πρωτόκολλο του Λονδίνου με το οποίο αναγνώρισαν την Ελλάδα ως ανεξάρτητο βασίλειο. Αν και η Ελλάδα δεν ήταν η πρώτη από τις επαρχίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ευρώπη που επαναστάτησαν εναντίον της Πύλης (είχαν προηγηθεί οι Σέρβοι το 1804), ήταν η πρώτη που κατόρθωσε να ανακηρυχθεί σε ανεξάρτητο εθνικό κράτος (κάτι που η Σερβία δεν πέτυχε παρά μόνο το 1878).

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2020

Το άγνωστο ΟΧΙ των προσφύγων της Ανατολικής Θράκης και της Μικράς Ασίας, στον Μουσολίνι, το 1923!!!

*Στα εγκαταλειμμένα Παλαιά Ανάκτορα, τον πρώτο καιρό γίνονταν διανομή συσσιτίου στους πρόσφυγες





*Χαστούκι στον υπερφίαλο Μπενίτο,

η υπερήφανη και γενναία στάση

των ρημαγμένων προσφύγων





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



          Το ΟΧΙ, που είπε σύμπας ο Ελληνισμός το 1940, στον υπερφίαλο ηγέτη του φασισμού Μπενίτο Μουσολίνι και κατατρόπωσε τις δυνάμεις του στα βορειοηπειρωτικά βουνά, είναι μια από τις γνωστές χρυσές σελίδες της νεώτερης Ελληνικής ιστορίας και θα παραμένει ανεξίτηλο σύμβολο στους αιώνες. Εκείνο όμως που παρέμεινε άγνωστο είναι το ηχηρό ΟΧΙ, που είπαν το 1923 στον ίδιο το Μουσολίνι, οι κατατρεγμένοι πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης και της Μικράς Ασίας.
Τι είχε συμβεί; Στις 31 Αυγούστου 1923 ιταλικές δυνάμεις  βομβάρδισαν και κατέλαβαν απροειδοποίητα την Κέρκυρα. Αιτία, η δολοφονία του Ιταλού στρατηγού Ενρίκο Τελλίνι στα ελληνοαλβανικά σύνορα στην Κακκαβιά, από Αλβανούς.
 Το πολεμικό αυτό επεισόδιο ήρθε σε μία εξαιρετικά δυσμενή συγκυρία για την Ελλάδα. Είχε υποστεί την φοβερή Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες για την περίθαλψη των προσφύγων και την ανόρθωση της οικονομίας της χώρας. Η εκτέλεση των Έξι από την Επανάσταση των Γονατά- Πλαστήρα, είχε απομονώσει διεθνώς τη χώρα.
Η φασιστική κυβέρνηση του Μπενίτο Μουσολίνι στις 29 Αυγούστου 1922, απαίτησε αποζημίωση 50 εκατομμυρίων λιρεττών και την εκτέλεση των δολοφόνων του Τελλίνι, τους οποίους όμως δεν μπορούσε να ανακαλύψει η ελληνική κυβέρνηση. Έτσι οι Ιταλοί βομβάρδισαν τα στρατιωτικά φρούρια της Κέρκυρας στις 31 Αυγούστου, σκοτώνοντας δεκαπέντε πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία (κυρίως Αρμένιους ανηλίκους και γυναίκες), και ακολούθως αποβίβασαν στρατιωτικές δυνάμεις.

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2020

Η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  

*Πρόσφυγες με σκηνές έξω από το Θησείο. Η ανθρωπιστική κρίση συνέβαλε στο να δεχθεί ο Βενιζέλος την αναγκαστική ανταλλαγή πληθυσμών.







Γράφει ο κ. ΑΛΕΞΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ*




Το φλέγον ανθρωπιστικό πρόβλημα των Ελλήνων προσφύγων της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης υπήρξε ένα από τα πρώτα θέματα στην ημερήσια διάταξη της Συνδιάσκεψης Ειρήνης που ξεκίνησε τις εργασίες της στη Λωζάννη της Ελβετίας στις 21 Νοεμβρίου 1922. Μετά την ήττα της Ελλάδος στον Μικρασιατικό Πόλεμο, ο ελληνισμός της Ανατολής είχε αφεθεί απροστάτευτος στο έλεος του τουρκικού εθνοθρησκευτικού φανατισμού.
Από τον Σεπτέμβριο 1922 βρισκόταν σε εξέλιξη τουρκικό σχέδιο μαζικής εξόντωσης του χριστιανικού στοιχείου, καθώς τις σφαγές της Σμύρνης και των μικρασιατικών παραλίων ακολούθησαν οι πορείες θανάτου και ο εγκλεισμός σε στρατόπεδα εργασίας των γηγενών Ελλήνων και Αρμενίων αρρένων ηλικίας 18-45 ετών της Ιωνίας και του Πόντου. Κυνηγημένοι από τις άτακτες συμμορίες Τούρκων εθνικιστών περίπου 200.000 Μικρασιάτες είχαν βρει καταφύγιο στα βουνά της Ανατολίας ενώ αλληλοδιαδεχόμενα κύματα προσφύγων έφθαναν στα ελληνικά νησιά και στη Δυτική Θράκη.
Η πρόταση να δοθεί άμεση προτεραιότητα εκ μέρους της Συνδιάσκεψης στην επίλυση του προσφυγικού ζητήματος ετέθη από τον αρχηγό της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Λωζάννη Ελευθέριο Βενιζέλο και έτυχε της θερμής υποστήριξης των Άγγλων και του δρος Νάνσεν, ύπατου αρμοστή της Κοινωνίας των Εθνών για τους Έλληνες πρόσφυγες. Αντιθέτως, η Γαλλία και Ιταλία επιθυμούσαν να προηγηθεί η συζήτηση των πολιτικών, οικονομικών και δημοσιονομικών θεμάτων με την ελπίδα να αποκομίσουν οφέλη στους τομείς αυτούς, αφού είχαν στηρίξει ποικιλοτρόπως την κυβέρνηση της Άγκυρας κατά τη διάρκεια των ελληνοτουρκικών εχθροπραξιών το 1920-1922.

Τρίτη 12 Μαρτίου 2019

Οι τελευταίες μέρες του ελληνικού Κάραγατς

*Ευτυχισμένες στιγμές στο ελληνικό Κάραγατς (συλλογή Μιχάλη Πατέλη)






*Χαρίσθηκε στην Τουρκία

για να μην πληρώσουμε

πολεμικές επανορθώσεις

από τη Μικρασιατική Εκστρατεία







Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Ένα άρθρο και ένα ειδικό πρόσθετο πρωτόκολλο στη συνθήκη της Λωζάννης το 1923, καθόρισαν τη μοίρα του Κάραγατς και το καταδίκασαν να παραμείνει στο έδαφος της Τουρκίας, ενώ αρχικά με τη συνθήκη των Σεβρών είχε παραμείνει στην ελληνική επικράτεια.
Έτσι προέκυψε το λεγόμενο προγεφύρωμα του Κάραγατς. Για όσους δεν γνωρίζουν εδαφικές λεπτομέρειες, πρόκειται για μια λωρίδα τουρκικού εδάφους που εισέρχεται στην ελληνική επικράτεια, δυτικά του ποταμού Έβρου, απέναντι από την Αδριανούπολη και έχει συνολική έκταση 22,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Δηλαδή μιλάμε για το γνωστό σημείο, στο οποίο τα ελληνοτουρκικά σύνορα δεν ακολουθούν τον ρουν του ποταμού Έβρου, αλλά είναι χερσαία, για περίπου 12 χιλιόμετρα.
Μέσα σ’ αυτή την έκταση βρίσκεται το Κάραγατς, το οποίο παραχωρήθηκε στην Τουρκία για να μην πληρώσει η Ελλάδα αποζημιώσεις για καταστροφές που προκλήθηκαν από τον ελληνικό στρατό κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία.
Όλοι γνωρίζουμε ότι τον Ιούλιο του 1920, με την απελευθέρωση της Ανατολικής Θράκης, το εκλεκτό προάστιο της Αδριανούπολης το Κάραγατς μετονομάστηκε σε Ορεστιάδα. Ακολούθησε η Μικρασιατική Καταστροφή και η ανακωχή των Μουδανιών που δεν την υπέγραψε η Ελλάδα και διατάχθηκε από τους κατ’ όνομα… συμμάχους η εκκένωση της Ανατολικής Θράκης, από τους Έλληνες.

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2019

Η επίλυση του Ανατολικού Ζητήματος

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 
*Το δράμα της προσφυγιάς






Γράφει ο κ. ΕΥΑΝΘΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ*



Η υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης, στις 24 Ιουλίου 1923, σηματοδότησε το τέλος του Ανατολικού Ζητήματος. Με τον όρο αυτόν, περιγράφεται το ενδεχόμενο της διάλυσης και της διαδοχής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία από τον 18ο αιώνα είχε εισέλθει σε φάση μεγάλης παρακμής.
Ειδικά μετά τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774), το σημαντικότερο σημείο έντασης αφορούσε τις ρωσικές φιλοδοξίες για έλεγχο των Στενών των Δαρδανελλίων (και της Κωνσταντινούπολης), επομένως τις δυνατότητες εξόδου της Ρωσίας στη Μεσόγειο, ένα από τα πιο εκρηκτικά προβλήματα των διεθνών σχέσεων της νεότερης και της σύγχρονης εποχής.
Το Ανατολικό Ζήτημα αφορούσε δύο επίπεδα διεθνών δρώντων. Πρώτον, τις αντικρουόμενες φιλοδοξίες των Μεγάλων Δυνάμεων (άρα και τον ανταγωνισμό μεταξύ Ρωσίας και Βρετανίας, που συνδεόταν με τον αντίστοιχο ανταγωνισμό τους στην Ασία, το αποκαλούμενο κατά τον 19ο αιώνα «great game»). Δεύτερον, τις φιλοδοξίες των πολλών λαών που υπάγονταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία – μεταξύ τους, των Ελλήνων.

Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 2018

Ο ξεχασμένος ύμνος για τη Στρατιά του Έβρου, του 1923

*Η επιθεώρηση της Στρατιάς του Έβρου από τον στρατηγό Θεόδωρο Πάγκαλο 
(Φωτογραφία Ιδρύματος Ελευθερίου Βενιζέλου)




Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης       



                Η σκόνη της ιστορίας, εχθρός της μνήμης, πολλές φορές έχει επικαθίσει σε ιστορικές πτυχές, και λεπτομέρειες, που αφορούν τη Θράκη γενικότερα. Έτσι μένουν αγνοημένοι ηρωικοί άνθρωποι, γεγονότα και τόποι, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πορεία του Έθνους και παραμερίσθηκαν από την επίσημη ιστοριογραφία.
                Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο ύμνος, που συνέθεσε ο Γεώργιος Λαμπελέτ λόγιος μουσικός το 1923, αλλά σήμερα, δεν τον γνωρίζει κανένας, δεν τραγουδιέται στα σχολεία και δεν εκτελείται σε εθνικές τελετές και εκδηλώσεις. Είναι γραμμένος σε στίχους Ζαχαρία Παπαντωνίου και αφορά τον Στρατό, που μετά την διάλυση και τη φοβερή ήττα στη Μικρά Ασία το 1922, άρχισε να αναδιοργανώνεται στις πεδιάδες και τα υψώματα της Θράκης, αποτελώντας την ελπίδα σε ένα λαό νικημένο. Η αναδιοργάνωση της Στρατιάς του Έβρου αμέσως μετά την ήττα του 1922, είναι ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει η Ελλάδα, μέσα από τα ερείπια της μεγάλης καταστροφής. Και ήταν το καλύτερο αντεπειχείρημα η ισχύς της όταν ο Βενιζέλος διαπραγματεύονταν στη Λωζάννη την ομώνυμη συνθήκη, ώστε να αποφύγουμε τα ακόμη χειρότερα.

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Η Λωζάννη και οι γρίφοι της

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 
 *Λήμνος, 1924, από την ανταλλαγή πληθυσμών




*Μετά από 9 δεκαετίες οι ιστορικοί εξακολουθούν
να αναζητούν τα μυστικά της συμφωνίας
Ελλάδας-Τουρκίας το 1923

                  



Της κ. Φωτεινής Τομαή*


          Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι 90 χρόνια μετά τη Λωζάννη οι ιστορικοί εξακολουθούν να βασανίζονται αναζητώντας την πατρότητα της ιδέας για την ανταλλαγή των πληθυσμών.
          Η Σύμβαση υπεγράφη στις 30 Ιανουαρίου 1923 στη διάρκεια της πρώτης φάσης των διαπραγματεύσεων. Την ήθελαν οι Τούρκοι εξαιτίας μιας πλεγματικής φοβίας και ενός εθνικιστικού φανατισμού; Την ήθελε ο Βενιζέλος επιδιώκοντας εθνολογική ομογένεια του εντός των συνόρων πληθυσμού; Ή μήπως ήταν ένα διαπραγματευτικό παιχνίδι με απώτερο στόχο την εξασφάλιση διατήρησης στην Κωνσταντινούπολη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, την απομάκρυνση του οποίου επεδίωκε μετά μεγίστης επιμονής ο επικεφαλής της τουρκικής αντιπροσωπείας Ισμέτ πασάς;

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...