Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Η Δίκη των Εξι ακόμη διχάζει

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100001_29/11/2009_381295
*Στιγμιότυπο από τη Δίκη των Έξι. Από αριστερά οι κατηγορούμενοι Μ. Γούδας, Γ. Μπαλτατζής, Ξ. Στρατηγός, 
Δ. Γούναρης, Ν. Στράτος, Ν. Θεοτόκης και Π. Πρωτοπαπαδάκης 

 *Οι κατηγορούμενοι 
για τη Μικρασιατική Καταστροφή 
ήταν τελικώς ένοχοι 
εσχάτης προδοσίας ή όχι;





Επιμέλεια: Στέφανος Xελιδόνης

Το πρωινό της 15ης Νοεμβρίου 1922 εκτελέστηκαν στο Γουδί τρεις πρώην πρωθυπουργοί, δύο πρώην υπουργοί και ένας στρατηγός. 
Δύο εβδομάδες νωρίτερα, στις 31 Οκτωβρίου, είχε συνέλθει το έκτακτο στρατοδικείο για τη «Δίκη των Εξι», όπως έμεινε στην Ιστορία. Η «Επανάσταση» που ακολούθησε την υποχώρηση στη Μικρά Ασία, με επικεφαλής τους συνταγματάρχες Νικόλαο Πλαστήρα και Στυλιανό Γονατά, δεν άργησε να συλλάβει την κυβέρνηση επί ημερών της οποίας διαδραματίστηκε η Μικρασιατική Καταστροφή. Οι Δημήτριος Γούναρης (αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος και πρώην πρωθυπουργός), Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης (πρωθυπουργός το 1922), Νικόλαος Στράτος (πρώην υπουργός και πρωθυπουργός), Γεώργιος Μπαλτατζής (υπουργός Εξωτερικών), Νικόλαος Θεοτόκης (υπουργός Στρατιωτικών), Γεώργιος Χατζανέστης (διοικητής της στρατιάς Μικράς Ασίας), Μιχαήλ Γούδας (πρώην υπουργός) και Ξενοφών Στρατηγός (πρώην υπουργός) καταδικάστηκαν ομόφωνα για εσχάτη προδοσία. Στους πρώτους έξι επιβλήθηκε η ποινή του θανάτου και στους δύο τελευταίους ισόβια κάθειρξη. Ακόμη και το 1922, που οι κινηματίες αποσκοπούσαν στην εκτόνωση της λαϊκής οργής, οι αντιδράσεις στην εκτέλεση των Εξι δεν έλειπαν. Πέρυσι, ο Μιχαήλ Πρωτοπαπαδάκης, εγγονός του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, προσέφυγε στον Αρειο Πάγο ζητώντας την ακύρωση της απόφασης του στρατοδικείου. Τελικά, ήταν ή δεν ήταν προδότες; Ο διάλογος συνεχίζεται.

*Η απολογία του στρατηγού Χατζανέστη


Δεν παρέδωσαν ελληνικά εδάφη στον εχθρό




Του Θάνου Bερέμη*

Ενώ η εκκένωση της Μ. Ασίας από το ελληνικό στοιχείο βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, οι Πλαστήρας και Γονατάς συγκρότησαν Επαναστατική Επιτροπή μαζί με τον κυβερνήτη του καταδρομικού «Λήμνος», πλοίαρχο Φωκά, και απαίτησαν την παραίτηση της κυβέρνησης και του βασιλιά. 
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1922, ο Κωνσταντίνος, υποκύπτοντας στο τελεσίγραφο των επαναστατημένων μονάδων που βρίσκονταν στα ανοιχτά του Λαυρίου, εγκατέλειψε τον θρόνο και την Ελλάδα, αφήνοντας τη θέση του στον πρωτότοκο γιο του Γεώργιο. Η κυβέρνηση Κροκίδα, που διόρισε η Επαναστατική Επιτροπή, παραχώρησε στις 14 Νοεμβρίου τη θέση της σε νέα υπό τον Γονατά, με υπουργό στρατιωτικών τον Πάγκαλο και τρεις ακόμη υπουργούς αξιωματικούς. Ο Πλαστήρας ανακηρύχθηκε «δικτάτωρ Αρχηγός της Επαναστάσεως». Αξιωματικοί της Αθήνας όπως ο Πάγκαλος, ο Οθωναίος και ο Χατζηκυριάκος, καθώς και ο Κονδύλης, έγιναν οι κυριότεροι φορείς των δυναμικών λύσεων.
Αντιμετωπίζοντας τις πιέσεις των αδιαλλάκτων και ιδιαίτερα των κατωτέρων αξιωματικών, η Επαναστατική Επιτροπή υπαναχώρησε στην αρχική της δήλωση ότι οι κατηγορούμενοι για την Καταστροφή θα δικάζονταν από πολιτικό δικαστήριο. Ο Πλαστήρας ανέθεσε προσωπικά στον Πάγκαλο το έργο της ανάκρισης και στον Οθωναίο την προεδρία του στρατοδικείου με την ελπίδα ότι η ευθύνη των καθηκόντων αυτών θα μετρίαζε τη διάθεσή τους για εκδίκηση. Ωστόσο, σύμφωνα με το συμπέρασμα των ανακρίσεων, οι πολιτικοί Γούναρης, Πρωτοπαπαδάκης, Μπαλτατζής, Στράτος και Θεοτόκης μαζί με τους στρατιωτικούς Στρατηγό, Γούδα και Χατζανέστη, θεωρήθηκαν ένοχοι εσχάτης προδοσίας, ότι δηλαδή ηθελημένα και σκόπιμα παραχώρησαν ελληνικά εδάφη στον εχθρό. Η κατηγορία του δόλου δεν έγινε από κανέναν ψύχραιμο παρατηρητή πιστευτή, καθώς τα εδάφη από τα οποία εκδιώχθηκε ο ελληνισμός της Μ. Ασίας υπήρξαν το βραβείο των νικητών. Στη δευτερολογία του, ο κατηγορούμενος Ν. Στράτος απέκρουσε πειστικά την κατηγορία του δόλου: «Κατηγορούμεθα ότι υπεστηρίξαμεν την εισβολήν του εχθρού εις την επικράτειαν και συγχρόνως παρεδώκαμεν πόλεις, φρούρια κ.λπ. εις τον εχθρόν. Ποίον ήτο το αίτιον διά να πράξωμεν ταύτα; Ητο το σύνηθες αίτιον ή πρόθεσις να ωφελήσωμεν τον εχθρόν και να βλάψωμεν την Πατρίδα; Υπήρξε πρόθεσις ωφελείας ημών ατομικής, ιδιαίτερα χρηματικής, η οποία είναι εν των συνήθων ελατηρίων δόλου;».
Το εγκλητήριο της δίκης ανέφερε ότι παραδόθηκαν στον εχθρό πόλεις όπως η Σμύρνη και η Αδριανούπολη, χωρίς να χρησιμοποιείται η λέξη (της ελληνικής) «επικράτειας». Η κατηγορία όμως της εσχάτης προδοσίας δεν μπορούσε να ευσταθεί για παράδοση της Σμύρνης, η οποία δεν είχε προσαρτηθεί στην επικράτεια της Ελλάδος. Η Ελλάδα έλαβε από τους συμμάχους εντολή (mandate) να τηρήσει την τάξη στη διοικητική περιοχή Αϊδινίου (με πρωτεύουσα τη Σμύρνη). Πρόθεση των συμμάχων υπήρξε η διεξαγωγή δημοψηφίσματος εντός πενταετίας για να αποφασιστεί το καθεστώς της πόλης. Η Καταστροφή πρόλαβε την εξέλιξη αυτή και η Σμύρνη δεν έγινε ποτέ έδαφος της Ελλάδος. Η απώλεια της πόλης δεν υπήρξε προϊόν δόλου εκ μέρους της τότε ελληνικής κυβέρνησης, αλλά συνέπεια της ήττας. Η Θράκη, η οποία παραχωρήθηκε στην Τουρκία μετά την κατάρρευση, υπήρξε τμήμα της ελληνικής επικράτειας, αλλά η παράδοση έγινε από την «Επανάσταση του 1922».
Πέρα από το πρόβλημα της νομιμότητας μιας τέτοιας δίκης, η εξέταση του αρχιστράτηγου Παπούλα ως μάρτυρα κατηγορίας έθεσε ένα μεγάλο θέμα ηθικής τάξης. Οπως ο ίδιος ο Χατζανέστης παρατήρησε στην απολογία του: «Διώκησα, κύριοι, δυόμισι μήνας, διώκησεν ο προκάτοχός μου είκοσι μήνας. Δεν νομίζετε ότι, επειδή απέθανεν εις τας χείρας μου η Μικρά Ασία, είναι άδικον να κατηγορηθώ, και θα ήτο άδικον να κατηγορηθή ο τελευταίος ιατρός ενός πάσχοντος, εις τον οποίον έκαμε κακήν θεραπείαν ένας άλλος;». Η διαβλητή στάση του Παπούλα ως μάρτυρα κατηγορίας με μοιραίο για τον αποδιοπομπαίο Χατζανέστη αποτέλεσμα, χαρακτηρίζει σε μικρότερο βαθμό την ψυχολογία ολόκληρου σχεδόν του σώματος των αξιωματικών. Η μεταβίβαση όλης της ευθύνης στους πολιτικούς και στο επιτελείο της αντιβενιζελικής παράταξης, αποτέλεσε πλήγμα σοβαρό για το γόητρο του κοινοβουλευτισμού.
Ο Βενιζέλος εξακολουθούσε το 1922 να υποστηρίζει το φιλελεύθερο κοινοβουλευτικό σύστημα έναντι μιας απροκάλυπτης, αν και φιλικής προς αυτόν, δικτατορίας. Ετσι, ήταν εκείνος που από το τέλος του 1922 είχε επιδείξει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τους πολιτικούς της παράταξής του για την επαναφορά της χώρας στον κοινοβουλευτισμό. Αντιλαμβάνονταν ότι οι πρωτοβουλίες των αξιωματικών εναντίον των πολιτικών τους αντιπάλων υπονόμευαν το αντιπροσωπευτικό σύστημα, με συνέπειες αστάθμητες για το μέλλον της παράταξης των Φιλελευθέρων.

* Ο κ. Θάνος Βερέμης είναι πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας.


*Η καταστροφή της Σμύρνης


Εγκατέλειψαν τους Έλληνες της Μικράς Ασίας


Του Σέφη Aναστασάκου*


Η Επανάσταση του ’22 δεν είχε πολιτική χροιά, αλλά ήταν κίνημα του συνόλου των αξιωματικών, με επικεφαλής τον Ν. Πλαστήρα και τον Στ. Γονατά. Αίτημα της Επανάστασης ήταν η ανόρθωση της χώρας, η τιμωρία των ενόχων της Μικρασιατικής Καταστροφής και η ταχεία ανασυγκρότηση του στρατεύματος, δεδομένου ότι ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει.
Η βασιλική κυβέρνηση του Δ. Γούναρη, λίγους μήνες πριν από τον Αύγουστο του 1922, αντικατέστησε τον Αρχιστράτηγο Παπούλα, με τον Γ. Χατζανέστη. Αυτός διατήρησε το Στρατηγείο στη Σμύρνη, 700 χλμ. από το μέτωπο, ενώ απέρριψε εισηγήσεις επιτελών του να μεταφερθεί αυτό στο Ουσάκ, απ’ όπου θα είχε εποπτεία των δυνάμεων της Στρατιάς. Οταν δε έσπασε το μέτωπο, ενώ ο Κεμάλ κατηύθυνε τις δυνάμεις του από την πρώτη γραμμή, ο Χατζανέστης παρέμεινε στη Σμύρνη, με αποτέλεσμα την απουσία συντονισμού των ελληνικών δυνάμεων.
Ενώ τα Α΄ και Β΄ Σώματα Στρατού δέχονταν την επίθεση των τουρκικών δυνάμεων, ο Χατζανέστης δεν κινητοποίησε το Γ΄ Σώμα Στρατού, ούτε διέταξε το ελληνικό ιππικό να αντικρούσει το τουρκικό, που προχωρούσε ανενόχλητο στα μετόπισθεν, διαλύοντας την ελληνική άμυνα. Τον Ιούλιο του 1922, μετακίνησε 22.000 άνδρες από το μέτωπο του Αφιόν Καραχισάρ και τους μετέφερε στην Αν. Θράκη για μια επίθεση φιάσκο, που ετοίμαζε κατά της Κωνσταντινούπολης, τη στιγμή που αυτή κατεχόταν από τους Συμμάχους. Η μετακίνηση αυτή έγινε γνωστή στους Τούρκους, οι οποίοι επέσπευσαν την επίθεσή τους στις 13 Αυγούστου 1922, ακριβώς στο σημείο του Αφιόν Καραχισάρ που άφησαν κενό οι μετατεθείσες ελληνικές δυνάμεις.
Αμεση ευθύνη στην Καταστροφή είχαν οι πολιτικοί των αντιβενιζελικών κυβερνήσεων. Είναι ο Δ. Γούναρης, ο Ν. Στράτος, ο Γ. Μπαλτατζής, ο Ν. Θεοτόκης και ο Π. Πρωτοπαπαδάκης, οι οποίοι είχαν διατελέσει πρωθυπουργοί και υπουργοί και μετείχαν στην τελευταία Κυβερνητική Επιτροπή, η οποία αποφάσισε την εγκατάλειψη της ελληνικής Στρατιάς και του Ελληνισμού της Μ. Ασίας.
Μετά την επικράτηση των αντιβενιζελικών στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920, και ενώ οι πολεμικές επιχειρήσεις στο μικρασιατικό μέτωπο ήταν σε εξέλιξη, οι πρωθυπουργοί της Αγγλίας και της Γαλλίας, Λόιντ Τζορτζ και Κλεμανσώ, προειδοποίησαν τον Γούναρη και τον Στράτο να μην προβούν στην επιστροφή του βασιλιά Κωνσταντίνου στην Αθήνα, διότι αυτό θα θεωρείτο εχθρική πράξη προς τις Δυνάμεις της Αντάντ, οι οποίες μέχρι τότε στήριζαν πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά τις ελληνικές δυνάμεις στην Μ. Ασία. Η αντιβενιζελική κυβέρνηση όχι μόνο αρνήθηκε το αίτημα, αλλά επέσπευσε τη διαδικασία επιστροφής του Κωνσταντίνου, ο οποίος στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου υποστήριζε τους Γερμανούς. Αυτή η πράξη φανερά θα ζημίωνε την Ελλάδα.

*Το κτίριο της Παλαιάς Βουλής, όπου διεξήχθη η Δίκη των Έξι

Λίγο πριν από την Καταστροφή, η κυβέρνηση Γούναρη ψήφισε τον υπ’ αριθ. 2.871/16-07-1922 νόμο, με τον οποίο απαγορευόταν στον μικρασιατικό Ελληνισμό να έλθει στην Ελλάδα και να σωθεί. Ο νόμος περιελάμβανε το εξής: «Πας πλοιοκτήτης, πράκτωρ ή πλοίαρχος ή άλλο οιονδήποτε μέλος πληρώματος πλοίου τινός, όστις ήθελε αναλάβει, όπως διευκολύνει ή δεχθεί την εις Ελλάδαν μεταφορά προσώπων, τιμωρείται διά φυλακίσεως έξι τουλάχιστον μηνών...». Το ίδιο πνεύμα απηχούσε το επείγον μήνυμα του πρωθυπουργού Γούναρη προς τον ύπατο αρμοστή Αρ. Στεργιάδη στη Σμύρνη, λίγες μέρες πριν από την Καταστροφή, όπου επιτακτικά του έλεγε: «Αποφύγετε προσφυγικό πρόβλημα». Για τους βασιλικούς πολιτικούς της κυβέρνησης των Αθηνών, βασικό μέλημα δεν ήταν η λήψη μέτρων για τη σωτηρία του διωκόμενου Ελληνισμού της Μ. Ασίας, αλλά η αποφυγή προβλημάτων που θα δημιουργούνταν με την έλευση προσφύγων στην Ελλάδα, οι οποίοι, δικαίως αγανακτισμένοι για τις πράξεις και παραλείψεις των πολιτικών αυτών, θα προκαλούσαν πιθανώς την ανατροπή της κυβέρνησης και του καθεστώτος.
Μετά τη ρήξη του μετώπου και την οπισθοχώρηση ούτε ένας λόχος από την Ελλάδα δεν στάλθηκε για βοήθεια ενώ το Γ΄ και Δ΄ Σώμα Στρατού σκοπίμως δεν διατάχθηκαν να βοηθήσουν το Α΄ και Β΄ Σώμα που τελικά αιχμαλωτίστηκαν. Αυτό δεν λέγεται παράλειψη από προδοσία εν καιρώ πολέμου; Επίσης η παράδοση 1.500.000 Ελλήνων Μικρασιατών στο έλεος του Κεμάλ ηθελημένα, ενώ μπορούσαν να σωθούν, μόνο προδοσία ήταν.

* Ο κ. Σέφης Αναστασάκος είναι συγγραφέας του τρίτομου έργου «Ο Πλαστήρας και η Εποχή του» και τ. βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.

4 σχόλια:

  1. ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΛΙΤ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
    ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ‏
    Αν εισακούονταν το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) που ήταν ξεκάθαρα από την αρχή κατά του τυχοδιωκτικού πόλεμο της
    Μικράς Ασίας, και ήταν υπέρ της ειρήνης και της συμβίωσης των λαών δεν θα είχε γίνει ο ξεριζωμός του Ελληνισμού.
    Ακόμα και ο Ιωάννης Μεταξάς για άλλους λόγους, ήταν εξ αρχής κατά του πολέμου γιατί πίστευε ότι επιμελητηριακά δεν θα μπορούσε να σταθεί ένας πόλεμος και μοιραία θα ηττόμαστε.
    Αλλά η οικονομική Ελίτ της Ελλάδας μέσω των κυβερνήσεων της θυσίασε τους Μικρασιάτες χάριν των Εγγλέζικων συμφερόντων.
    Ο Πατριωτισμός των εθνικοφρόνων-Βασιλοφρόνων και των -Βενιζελικών το 1920-1922 συνιστάτε ότι δεν
    αγωνίστηκαν για τον Έλληνα αλλά για τον Εγγλέζο.
    Έτσι πιο συγκεκριμένα το 1920 αντί να αρκεστούμε στα οφέλη της συνθήκης των Σεβρών που μετέτρεπε την Ελλάδα σε μια μεγάλη οικονομική δύναμη και να παγιώσουμε την ειρήνη που τόσο ανάγκη την είχε ο λαός που πολεμούσε αδιάκοπα από το 1912 μέχρι το 1920,
    Αντίθετα η Ελλάδα με εντολή του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου προχώρησε σε επιθετικό πόλεμο στα ενδότερα της Μικράς Ασίας, χωρίς να έχει καμιά διεθνή υποστήριξη ένα πόλεμο χωρίς αύριο που το μόνο που επέτυχε ήταν η συσπείρωση των Τούρκων γύρω από τον Κεμάλ, και αλλά όλα αυτά χάριν των Εγγλέζικών συμφερόντων που είχαν στόχο τα πετρέλαια της Μοσούλης.
    Αυτή την τυχοδιωκτική εκστρατεία στην Μικράς Ασίας την συνέχισε η συντηρητική κυβέρνηση των Βασιλικών, που τελικά οδήγησε στην ήττα 1922 και στον ξεριζωμό του Ελληνισμού.
    Όλο αυτό το κρίσιμο διάστημα 1920-1922, ποτέ δεν μερίμνησε η κυβέρνηση να δημιουργήσει λαϊκή πολιτοφυλακή ώστε οι Μικρασιάτες να είναι ένοπλοι με αποτέλεσμα και να μπορούν και να στηρίξουν τον Ελληνικό στρατό και να
    υπερασπίσουν τον εαυτό τους και την ζωή τους και την οικογένεια τους αν χρειαστεί.
    Επιπλέον ο Ελληνικός στρατός διέπραξε μεγάλες ωμότητες κατά του Τουρκικού πληθυσμού μιμούμενος και ξεπερνώντας τις ωμότητες των Τούρκων τα προηγούμενα χρόνια , προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για αντεκδικήσεις, αντί να πάρει με το μέρος του και τους μουσουλμανικούς πληθυσμού εξαρχής με μια διαφορετική προσέγγιση.
    Αντίθετα ο Ελληνικός στρατός και η κυβέρνηση μετά την ήττα “πρόδωσε” τους Μικρασιάτες εφησυχάζοντας τους ότι δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα με την έλευση των Τούρκων , και φρόντισε να διεκπεραιωθεί ο στρατός ομαλά στα απέναντι Ελληνικά νησιά, χωρίς εκείνη την στιγμή να παραλάβει κανένα μα κανένα πρόσφυγα για να μην δημιουργηθούν προβλήματα στην κυβέρνηση των βασιλοφρόνων και πέσει η κυβέρνηση από τυχόν εξέγερση με την έλευση
    προσφύγων .
    • Έτσι με εντολή της κυβέρνησης κρατούσαν δεμένα 60 Ελληνικά εμπορικά πλοία στο λιμάνι της Μυτιλήνης και της Χίου , πλοία που είχαν σπεύσει εκεί για να παραλάβουν τους πρόσφυγες και ήταν στο λιμάνι της Χίου πολλές μέρες πριν οι Τούρκοι
    καταλάβουν την Σμύρνη και τις άλλες παράλιες πόλεις που είχαν καταφύγει οι Μικρασιάτες .
    Αποτέλεσμα αυτής της εγκληματικής αδράνειας – σκοπιμότητας της κυβέρνησης, οι Έλληνες Μικρασιάτες και οι Αρμένιοι έμειναν αβοήθητοι στο έλεος των Τούρκων για να σφαγούν από τους Τσέτες.
    • Τους Μικρασιάτες τους παρέλαβαν κατόπιν εορτής σε συμφωνία με τον Κεμάλ . και αφού είχε εξοντωθεί μέγα μέρος του ανδρικούς πληθυσμού ηλικίας 15-45 ετών που εκτοπίστηκε από τους Τούρκους στα ενδότερα, και είχε καεί η Σμύρνη με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς
    • Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους, και μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες συνολικά θα είχαν σωθεί, αν ο Ελληνικός στόλος τους παραλάμβανε πριν έλθουν οι Τούρκοι στην Σμύρνη, Αϊβαλί, Δικέλλι , Μουδανιά, Κουσάντασι, και στις άλλες παραλιακές μικρασιατικές πόλεις που έγιναν μεγάλες σφαγές , και βέβαια οι προσφυγές θα είχαν σωθεί εάν οι ιθύνοντες είχαν σκεφτεί από πιο μπροστά το ενδεχόμενο της ήττας και της προστασίας του Ελληνικού πληθυσμού αλλά για την Ελληνική κυβέρνηση όλα αυτά ήταν ψιλά γράμματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΓΟΥΝΑΡΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕ το 1922 ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ ΝΑ ΕΛΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ( Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ΦΕΚ αριθ.φύλου 119/1922 τεύχος Α , Ν.2870 της 16.7.1922) .
    Έτσι ο Ελληνικός στόλος απεχώρησε στις 25/8/22 από την Σμύρνη και τις άλλες Ιωνικές παράλιες πόλεις χωρίς να παραλάβει κανένα πρόσφυγα και παραδίνοντας την στους Τούρκους που μπήκαν στην Σμύρνη στις 27/8/1922.
    Δέησαν να παραλάβουν τους πρόσφυγές μετά 17 ημέρες, δηλαδή από τις 11/9/1922 έως και 17/9/22 κατόπιν συμφωνίας με τον Κεμάλ με την μεσολάβηση των ξένων δυνάμεων.
    Ουσιαστικά δηλαδή για δεκαεπτά (17) ημέρες άφησαν τους Μικρασιάτες αβοήθητους στο έλεος των Τούρκων και των Τσετών.
    Έτσι ξεπούλησαν και πρόδωσαν τους Μικρασιάτες αφήνοντας τους να σφαγούν ανηλεώς και να ολοκληρωθεί με μεγάλη επιτυχία η ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ των Μικρασιατών και των Αρμενίων από τις άτακτες ομάδες των Τούρκων οι οποίες ξεκίνησαν
    το έργο τους με την πυρπόληση της Αρμενικής συνοικίας
    Με αποτέλεσμα να έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, οι οποίοι θα είχαν σωθεί σχεδόν όλοι αν είχαν απομακρυνθεί εγκαίρως από τα εξήντα (60) ελληνικά πλοία που παρέμενα δεμένα με διαταγή της κυβέρνησης στα απέναντι Ελληνικά λιμάνια (Χίος Μυτιλήνη), πλοία που ήταν εκεί από πολλές μέρες πιο μπροστά.
    Οι μόνοι που σώθηκαν εγκαίρως ήταν όσοι πέρασαν απέναντι χάρη στους φτωχούς βαρκάρηδες και καΐκέρηδες που αψήφησαν το επαίσχυντο νόμο της κυβέρνησης Γούναρη-Πρωτοπαπαδάκη που απαγόρευε την μετανάστευση των μικρασιατών στην Ελλάδα: Εφημερίδα της κυβέρνησης (ΦΕΚ) αριθ. φύλου 119/1922 τεύχος Α , Ν.2870 της 16.7.1922 με τον οποίο η κυβέρνηση απαγόρευε στον ελληνικό πληθυσμό της Ιωνίας να αναχωρήσει για την Ελλάδα, διότι τους θεωρεί
    λαθρομετανάστες, και όσοι θα τους μετέφεραν τιμωρούνται με ποινές φυλάκισης τεράστια χρηματικά πρόστιμα και αφαίρεση φυλλαδίου κ.λπ..


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΛΙΤ ΓΙΑ ΤΗΝ
    ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.
    Κανένας από αστούς ιστορικούς της εθνικοφροσύνης και του Βενιζελισμού δεν μας εξηγεί γιατί ξεκίνησαν ένα τυχοδιωκτικό πόλεμο που ήταν χαμένος εκ των προτέρων, διότι δεν είχαν καμιά διεθνή υποστήριξη, και γιατί εγκαίρως δεν παρέλαβαν τους Μικρασιάτες πριν έλθουν οι Τούρκοι, τα πολεμικά και τα Εμπορικά πλοία της Ελλάδος που ήδη ήταν στα απέναντι λιμάνια. Επίσης γιατί η Βασιλική κυβέρνηση αυτές τις τραγικές μέρες δεν επίταξε όλα πλοία του εμπορικού στόλου που εκείνη την εποχή αριθμούσαν τα εκατό ογδόντα πλοία 180, άλλα την μεταφορά των προσφύγων τον άφησε στον πατριωτισμό των πλοιοκτητών με αποτέλεσμα να σπεύσουν μόνο τα 60 πλοία, μήπως γιατί για την κυβέρνηση, η κερδοφορία των πλοιοκτητών είχε πιο μεγάλη αξία από την ζωή των Μικρασιατών κάτι που δυστυχώς ισχύει ακόμα και σήμερα σε θέματα φορολόγησης τους.
    Κανένας δεν μας μιλά για τα εγκλήματα που διέπραξε ο Ελληνικός στρατός στα ενδότερα της Μικράς . Ασίας αντιγράφοντας τις ωμότητες των Τούρκων, πράξεις όμως που όξυναν το μίσος για αντεκδίκηση..
    Αυτή είναι η ηθική των εθνικοφρόνων τυχοδιώκτες και μεγαλόστομοι στα εύκολα και δειλοί, φιλοτομαριστές και μοιραίοι στα δύσκολα.
    Διότι το 1920-1922 ήταν προσκολλώμενοι στους εγγλέζους πους τους παρέσυραν στον όλεθρο της Μικρασιατικής καταστροφής, και το 1974 ήταν προσκολλώμενοι στους Αμερικανούς που τους παρέσυραν στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου που οδήγησε στην σχεδιασμένη Τουρκική εισβολή με αποτέλεσμα την τραγωδία της Κύπρου.
    Τα σπασμένα αυτού του τυχοδιωκτικού πολέμου τα πλήρωσαν με πολύ αίμα οι χριστιανικοί πληθυσμοί της Τουρκίας και οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί της Ελλάδας, που ξεριζώθηκαν από τις προαιώνιες εστίες τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σύρος 6 Νοεμβρίου 2014.Ώρα 19.30
    Κύριε Στέφανε Φωτεινέ.
    Η Μικρασιατική Καταστροφή αποτέλεσε την πιο βαθιά τομή της νεοελληνικής ιστορίας και επηρέασε αποφασιστικά την πορεία του Έθνους μας στη σύγχρονη εποχή.Μέχρι προ ολίγων ετών επιστεύετο,με βάση τα απομνημονεύματα,βιβλία και συγγράμματα πρωτεργατών της εποχής εκείνης,ιστορικών και συγγραφέων στα μεταγενέστερα χρόνια,ότι για την τραγωδία του 1922,που σφραγίστηκε με το αίμα χιλιάδων αθώων,υπεύθυνοι ήταν:
    1.Ο Βενιζέλος,που ανέλαβε τόσο τολμηρό εγχείρημα,με τους Βενιζελικούς οπαδούς του.
    2.Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος ο Α',οι πολιτικοί αντίπαλοι του Βενιζέλου και οι Αντιβενιζελικοί-Βασιλικοί.
    3.Οι Δυτικοί Σύμμαχοι,Άγγλοι,Γάλλοι και Ιταλοί.Αυτοί υποστήριζαν την Ελλάδα για όσο χρόνο τα συμφέροντά των στην περιοχή συμβαδίζαν με τα δικά μας.
    4.Οι Μπολσεβίκοι,γιατί εκτός των λόγων της Εξωτερικής Πολιτικής των,δεν είχαν λόγους να ευνοούν τους Έλληνες που συνεκστράτευσαν τον Ιανουάριο του 1919 με τους ιμπεριαλιστές στην Ουκρανία.
    5.Οι Έλληνες κομουνιστές,που καλλιέργησαν στο μέτωπο κλίμα ηττοπάθειας και φυγής.Είναι αλήθεια ότι εκδήλωσαν οι κομουνιστές ιδεολογική αντίθεση για τη Μικρασιατική Εκστρατεία,την οποία θεώρησαν πράξη ιμπεριαλιστική.
    Σήμερα,μετά το άνοιγμα των Ρωσικών αρχείων,λαμβάνει άλλη τροπή η παροχή βοήθειας από τη Σοβιετική Ένωση προς τον Μουσταφά Κεμάλ.Η βοήθεια κρατήθηκε ως επτασφράγιστο μυστικό τόσο από τους Τούρκους,όσο και από τους Σοβιετικούς,αλλά άλλο τόσο από τους Ελληνικούς κονδυλοφόρους,που αλληθώριζαν προς τους Μπολσεβίκους.Έτσι αποκτά βαρύτητα η άποψη ότι η ήττα του στρατού μας οφείλονταν κυρίως σε δύο παράγοντες,στα λάθη της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της Ελλάδας και στην αμέριστη βοήθεια των Σοβιετικών προς το καθεστώς του Μ. Κεμάλ.
    Η διπλωματική και στρατιωτική δραστηριότητα κατά την εποχή εκείνη,μεταξύ των εκπροσώπων των Σοβιέτ και της Κεμαλικής επανάστασης ήταν πλούσια και καρποφόρα για τους Τούρκους.Τη 2α Ιουνίου 1920 η Σοβιετική Ένωση αναγνώρισε την Κεμαλική Τουρκία και έκλεισε μαζί της τον Μάρτιο του 1921 Σύμφωνο αμοιβαίας φιλίας και αδελφοσύνης.Συγχρόνως αποφάσισε την παροχή βοήθειας σε παντοειδές πολεμικό υλικό και σε χρυσό πάνω από 10.000.000 χρυσά ρούβλια,τη στιγμή που οι προλετάριοι πέθαιναν από την πείνα.Τουρκο-ουκρανικό σύμφωνο υπογράφηκε στις 2 Ιανουαρίου 1922 μεταξύ Μ.Κεμάλ και Υπουργού Εξωτερικών της Ουκρανίας Φρούντζε στην Άγκυρα.Οι Φρούντζε,Τσιτσέριν[Υπουργός Εξωτερικών των Σοβιέτ]και άλλοι Σοβιετικοί με δηλώσεις και ενέργειες παρείχαν παντοειδές πολεμικό υλικό και ανυπολόγιστα χρηματικά ποσά στον αγώνα του Μ.Κεμάλ.
    Ο ίδιος ο Μ. Κεμάλ είχε δηλώσει ότι δεν θα ξεχάσει τί έκανε η Σοβιετική Ένωση για την Τουρκία και σε μήνυμά του προς τον Λένιν είπε ότι τη νίκη στο Σαγγάριο ποταμό και τη σωτηρία της Άγκυρας,το Τουρκικό Έθνος,σε μεγάλο βαθμό,την όφειλε στη Σοβιετική βοήθεια και συμπαράσταση.
    Συμφωνώ με ορισμένες απόψεις σας,αλλά λυπάμαι βαθιά για άλλες,για το επίπεδο,στο οποίο έχετε κατεβεί.Η δημοκρατική ευαισθησία μου μου επιβάλλει να μην απαντήσω,γιατί έχω μάθει στην έκφραση των απόψεών μου να αποφεύγω τους οξείς και αστήρικτους χαρακτηρισμούς.Τέλος πρέπει να γνωρίζετε ότι οι νεκροί,οι τραυματίες,οι αιχμάλωτοι και οι αγνοούμενοι της Στρατιάς Μικράς Ασίας ανήλθαν σε 80.000 άνδρες επί συνολικής δύναμης 230.000.
    Κωνστ. Πατιαλιάκας
    Αντιστράτηγος ε.α

    ΑπάντησηΔιαγραφή

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...